Sumargjöf - 01.01.1908, Blaðsíða 65

Sumargjöf.
61
ekki hærra en svipusmellur og grái fuglinn steyptist
til jarðar með blóðdropa á fjöðrunum.
Ég var svo hryggur, að mér lá við að gráta —
gráta eins og skýin, sem grétu yfir heiminum og yfir
mér — gagntekinn af hrygð, örmagna af þreytu, svo
að ég gat tæplega hreyft fæturnar, sem þungur aur-
inn loddi við. Ég var í þann veginn að snúa heim
á leið, þegar ég sá vagn læknisins á miðri sléttunni
og sem stefndi þvert yfir akrana, — Vagninn, sem var
dökkur með kringlóttu þaki og jörpum hesti fyrir,
líktist- fyrirboða dauðans, þar sem liann leið áfram
yfir akrana í hálfrökkrinu. Skyndilega stansaði hann.
Læknirinn teygði höfuðið út og kallaði: »Hæ!«
Eg fór yfir um til hans og hann spurði mig:
»Væruð þér tilleiðanlegur til að hjálpa mér við að
skoða barnaveikissjúkling. Ég er einn og þyrfti að
fá annan til að halda henni meðan ég tek slímkökk-
inn burt úr liálsinum á henni«.
»Ég fer með yður«, svaraði ég og steig upp í
vagninn.
Svo sagði hann mér að barnaveikin þessi hræði-
legi sjúkdómur, sem drepur munaðarleysingjana hafi
stungið sér niður lijá Martine-fjölskyldunni, vesling-
unum. Húsfaðirinn og sonur hans dóu fyrri part
vikunnar, og konan og dóttirin lágu nú í andarslitr-
unum. Nágrannakona, sem annaðist þær, varð vör
einlivers lasleika, hypjaði sig burt sama kvöldið,
skildi dyrnar eftir galopnar og báða sjúklingana al-
eina á liáhnfletinum, án þess þær hefðu dropa af
vatni, aleinar í dauðastríðinu með hryglu svo þeim
lá við köfnun, aleinar heilan sólarhring. Læknirinn
kom frá því að hreinsa lrálsinn á móðurinni og lrafði
gefið lienni að drekka. En barnið, sem var alveg