Sumargjöf - 01.01.1908, Blaðsíða 28

24
Sumargjöf.
boginn, þá fór ég að drekka. Ég sætti lagi, 4 árum
eftir að þau giftust Jón og Guðný, einn sunnudag,
þegar Bleiksmýrarhjónin lcomu frá messu tvö ein og
svalaði gremju minni, fyrir róg og lýgi og meðferð-
ina á okkur Guðnjm, konan grét af heift og Halldór
skalf af hræðslu og bræði . . . Það var það þarfasta
verk og réttlátasta sem ég hefi gert . . . þau áttu það
svo hjartanlega skilið af mér og fyrir meðferðina á
henni var mér þó þyngst til þeirra.
Síðan hafa efni mín og vinna gengið á tréfótum.
Auðvitað sá ég um það, að mömmu skorti ekkert,
liði bærilega meðan hún lifði, og svo fyrir hesta, vín
og vitlaust drahb. Einu sinni ætlaði ég að drepa mig
á því en hætti þó við það, af því að . . . . ja, það
er nú sama, fyrir hvað það var.
Gísli þagnaði. Hvorugur talaði orð nokkra stund;
þá reis hann á fætur og sagði:
»Nú hefi ég fleiprað helzt til margt — — meira
enn vandi er til; það er mál að halda af stað. Þú
færir þetta ekki í hámæli fyrst um sinn; lofar mér
að hátta í rólegu rekkjuna mína áður. Ekki þar
fyrir, margar sögur hafa gengið af mér meir úr lagi
færðar en þessi«.
»Ó, hvað þú hefir átt bágt, Gísli minn«, sagði
ég með grátstaf í kverkonum.
Hann lagði hægri liöndina á höfuð mér og kvað
stundar-hátt.
wPegar óhryg'gur heimi frá
héðan Siggi gengur;
fjöllin skyggja ekki á
alvalds bygging lengur«.
Gísli var venju fremur skjálfraddaður, en— hvorki