Gripla - 01.01.1979, Qupperneq 149

Gíslasaga S
vel til ok fagni vel Eyjólfi,
— ‘því at hann hefir rekit
af hondum oss skomm ok
svívirðing, ok lát þér nú
í hug koma ást þá er þú
unnir Þorgrími bróður
mínum, ok tak nú við
þeim vel ok ger beint
við þá.’ Þórdís segir:
‘Gráta mun ek Gísla
bróður minn, en fagna
eigi dauða hans.’ Ok um
kveldit var sett borð fyrir
þá Eyjólf ok Bi?rk. Þeir
tala nú margt um kveldit
ok váru allkátir. Síðan
váru borð tekin, ok bar
Þórdís mat á borð fyrir
menn. Eyjólfr hafði sverð
þat í hendi er Gísli hafði
átt bróðir hennar. Hon
slær þá niðr spánunum er
hon ætlaði áðr at fá monn-
um ór keraldinu er hon
helt á, ok lýtr hon niðr,
ok lætr sem hon samni
saman spánunum. Hon
þrífr um meðalkafla <á)
sverðinu ok bregðr því
skjótt. Hon leggr þá neðan
undir borðit ok ætlar at
leggja neðan í smáþarma
Eyjólfs, en gaddhjalt var
á sverðinu, ok gáði hon
eigi þess, ok nam gaddrinn
við borðinu, ok berr lagit
neðar en hon hugði ok
kom í lærit, ok varð þat
svoðusár mjok mikit. Þeir
Eyjólfr hlaupa nú upp
skjótt ok forunautar hans
ok hrinda fram borðunum,
ok steypisk niðr matrinn
GERÐIR GÍSLASÖGU
Gíslasaga M
miklu er þú unnir Þor-
grími bróður mínum, ok
ger vel við Eyjólf.’
‘Gráta mun ek Gísla
bróður minn,’ segir
Þórdís; ‘en mun eigi
vel fagnat Gíslabana ef
grautr er ggrr ok gefinn?’
Ok um kveldit er hon
bar mat fram, fellir hon
niðr spánatrogit. Eyjólfr
hafði lagt sverð þat í
milli stokks ok fóta
sér er Gísli hafði átt.
Þórdís kennir sverðit,
ok er hon lýtr niðr
eptir spánunum, þreif
hon meðalkaflann á
sverðinu ok leggr til
Eyjólfs ok vildi leggja
á honum miðjum.
Gáði hon eigi at hjaltit
horfði upp ok nam við
borðinu. Hon lagði
neðar en hon hafði
ætlat, ok kom í lærit,
ok var þat mikit sár.
Borkr tekr Þórdísi ok
snarar af henni
sverðit. Þeir hlaupa upp
allir ok hrinda fram
borðunum ok matnum.
145
Eyrbyggjasaga
Gísla Súrssonar ok þeira
manna er látizt hgfðu
fyrir honum áðr hann
fell. Við þessi tíðendi
varð Borkr allgleymr
ok bað Þórdísi ok
Snorra at þau skyldu
fagna Eyjólfi sem bezt,
þeim manni er svá
mikla skgmm hafði
rekit af hondum þeim
frændum. Snorri lét sér
fátt finnask um þessi
tíðendi, en Þórdís segir
at þá var vel fagnat —
‘ef grautr er gefinn
Gíslabana.’ Borkr
svarar: ‘Eigi hlutumk
ek til málsverða.’
Borkr skipar Eyjólfi
í ondvegi, en forunautum
hans útar frá honum.
Þeir skutu vápnum
sínum á gólfit. Borkr
sat innar frá Eyjólfi,
en þá Snorri. Þórdís
bar innar grautartrygla
á borð ok helt með á
spánum, ok er hon
setti fyrir Eyjólf, þá
fell niðr spánn fyrir
henni. Hon laut niðr
eptir ok tók sverð hans
Eyjólfs ok brá skjótt
ok lagði síðan upp
undir borðit, ok kom í
lær Eyjólfi, en hjaltit
nam við borðinu, ok
varð þó sárit mikit.
Borkr hratt fram
borðinu ok sló til
Þórdísar. Snorri hratt
Berki svá at hann fell
Gripla 10