Eimreiðin - 01.04.1946, Side 83

eimreiðin
ÞREKRAUNIR
147
á fótum. í þessari síðustu hvíldarlegu; liefur annaðhvort ekki
gætt þess, að feldurinn hyldi nógu vel fæturna, eða þá að feldur-
inn hefur ekki nægt til þess að verja liann kali. Þó dróst hann
af stað af veikum mætti og við miklar þrautir áleiðis til byggða.
Hverfur frásögnin nú frá honum að sinni.
Nú víkur sögunni til bóndans á Kleif í Fljótsdal, þar sem hann
stóð yfir fé sínu inni á Kleifardalnum, alllangt inn frá bænum.
Hann tók þá eftir því, að eittlivert lirúgald lireifðist á ísnum
á Jökulsánni þar nokkuð innar frá. Brást hann við til að forvitnast
Um, hvað það væri. Yar Þorsteinn þá þar kominn, skríðandi á
böndum og knjám og með feldinn yfir sér. Þetta var á níunda
dægri frá því er Þorsteinn hafði farið að lieiman. Segir Finar
ptófastur, að hann hafi verið matarlaus allan tímann, en Sigfús
segir, að hann liafi nærst á bógnum, sem hann hafi haft með sér
ada leið ofan í Kleifarfjall, en tapað þar livorutveggja, bógnum
°g feldinum.
Bóndi brá nú við heim að Kleif til að sækja tæki og mannhjálp
að flytja Þorstein til bæjar. Lá hann þar í nokkra daga, þar til
er kona lians kom að sækja hann á sleða. Þorsteinn missti tær
af báðum fótum, en meira ekki, og bjó í Götu nokkur ár eftir
bað. Hann lézt 9. október 1816, hálffimmtugur að aldri.
Einar prófastur segir, að ganglimir lireindýrsins liafi fnndist
baustið eftir á Klausturhæðinni, og má það vera til sanninda-
merkis um það, að Þorsteinn liafi borið með sér meira en bóginn
ebm, að minnsta kosti í upphafi villunnar. Hitt gæti þó verið
rétt, að hann liafi borið annan hóg dýrsins með sér lengra og
ekki ósennilegt, að hann liafi eittlivað nærst á kjötinu, eins og
Sigfús segir.
Líklegri er frásögn Einars prófasts um, að Þorsteinn liafi ekki
áttað sig fyrr en inn „undir Fellum“. Ef það liefði verið þvert
af Klejf, liefði hann þurft að lialda alllangt áfram suður heiðina,
hl þess að komast niður í dalinn fyrir innan Kleif, ella liefði
•mnaðlivort orðið fyrir honum ófært Kleifarbjargið, eða hann
befði átt að koma niður í dalinn gegnt Kleif eða utar.
Eftir andlát Þorsteins var búi þeirra Valgerðar skipt. Urðu
Þá lítil efni hennar til búskapar. Lét liún þá og af ábúð í Götu,
en bjó eftir það nokkur ár á Klúku í Fljótsdal með forsjá Jóns,