Eimreiðin - 01.04.1946, Síða 88

152
FURSTINN AF MAGAZ
EIMREIÐIN
liafði hugrekki til að mótmæla; hann stakk upp á, að önnur
systirin gengi í klaustur, hann bað og grét og liótaði.Faðir-
inn var viss um hlýðni dætra sinna, og að afloknu samtali, sem
ómögulegt er að lýsa og hvorki Æskýlos né Shakespeare myndu
hafa getað ímyndað sér, varpaði hann lilutkesti um það, livor
skyldi deyja. Það var Sunna. Og fórnin var fullkomnuð á þann
hátt, sem furstinn vildi, að æru sinnar væri hefnt. En lilutskipti
Sunnu var sætara en líf Láru og Lorenzó. Aldrei gat ástarsynd
hafa leitt yfir hina brotlegu sárari yfirbót.
Ég lilustaði á manninn til síðasta orðs. Og er hann einmitt
vænti þess að verða aðnjótandi liinnar náðarsamlegu aflausnar-
smurningar, mælti ég við hann:
— Synd þín er djöfulleg, það er synd ættardrambs og yfir-
lætis. En ást er meira virði en æra. Ég fyrirgef þér ekki. Ég
mun aldrei gera það. Vík frá mér, fordæmdi maður, miskunnar-
lausi faðir, villidýr, skrýmsli, sonur djöfulsins. —
Hann stóð upp. Ég sá, að ógnarleg gríma breiddist yfir andlit
hans. Hrukkurnar hólgnuðu og skullu saman, eins og öldur i
hafróti, og augu hans skutu neistum eins og Ijónsaugu. Hann
hvæsti: — Ég þarfnast ekki umlíðunar þinnar, fáfróði, heimski
munkur. Ef með þarf, fer ég til Róms.
— Þar verður þér heldur ekki fyrirgefið. Þín hræðilega synd
krefst eilífrar yfirbótar. Þú deyddir dóttur þína og dótturson og
dæmdir tvær verur, sem verðskulduðu miskunn, til þess að lifa i
ást, sem er angist og kvalræði. Ég fyrirgef glæp Lorenzó, en
þinn ekki, aldrei, aldrei. — Farðu til Róms, berfættur, skríddu,
liungraður og þyrstur, svo þér liggi við dauða. — Flýðu til
fjalla og lifðu þar meðal úlfa. — Kallaðu saman ráðstefnu
munkanna og lirópaðu þar upp liina ómælanlegu sekt þína. En
i guðs nafni farðu úr klefa mínum, vík úr návist minni, þú mis-
kunnarlausi, lijartalausi faðir.
Þessum bölbænum svaraði furstinn af Magaz með skellihlátri,
sem líktist ýlfri. Ljós skynsemi hans var slokknað. Ég og tveir
munkar aðrir, sem komu mér til hjálpar, gátum náð tökum a
honum og skilað honum í hendur þjóna hans. Er liann kom heim
í höllina, virtist brá af honum, en um nóttina tókst honum
binda enda á þrautir sínar í þessu lífi með skambyssuskoti i
gagnaugað. (Þ. Þ. þýddi.)