Eimreiðin - 01.04.1946, Qupperneq 90

154
LEIKLISTIN
EIMREIÐIN
rúmslofti, er það nærri því hress-
andi að líta inn í Fjalaköttinn.
Skepnurnar undir fjalakettinum
eru engir stórgripir að þessu sinni,
vart annað en nokkrar blá- og
brúneygðar mýslur, yfirfallnar af
timgunartilhneigingum á fyrsta
stigi, við og við truflaðar af ung-
gæðingslegri brennivínsástríðu.
Allt í allt heldur ófétleg mynd af
frístundalífi æskulýðsins, til við-
vörunar, ef sönn reyndist, og eitt-
hvað er verið að tæpa á því í blöð-
unum. Gallinn á þessari revyu,
eins og svo mörgum öðrum, er sá,
að réttirnir eru bornir í trogi á
dúklaust borð fyrir áhorfendur,
og þeim, veskú, sagt að taka til
sín af hráu, soðnu og hálfsoðnu.
Það væri ekki svo vitlaust að slá
upp í Aristófanes og lesa á sig
nokkrar revyur hans, áður en
næst er boðið til borðs í Iðnó. En
það má Fjalakötturinn eiga, með
H. Á. S.-buxnateknik, „upplyft-
ingu“ leikstjórans og vísum Tóm-
asar, að allt er selt með ófölsuðu
vörumerki, engin fyrsta flokks
framleiðsla, en heldur ekki upp-
strokkað tilberasmjör í rósóttum
umbúðum. Þess vegna er upplyft-
ing í Upplyftingu þrátt fyrir allt.
Við og við getur maður leyft
sér þá ánægju að sjá sjónleiki
utan Reykjavíkur og Hafnarfjarð-
ar, en þangað er jafnauðvelt að
sækja sjónleiki og rétt innanbæj-
ar. Leikfélag Eyrarbakka hefur
tekið sér fyrir hendur að sýna
gamanleikinn Kappar og vopn,
eftir Bernard Shaw. Sem þýð-
andi leiksins var ég kvaddur til
ráða á aðalæfingu, kom þangað
sem gagnrýnandi með svipuna á
lofti, fór sem hver annar áhorf-
andi, sem gert hefur sitt gagn
með nærveru sinni og lófataki.
Það er vissulega annálsvert og
góðra gjalda, þegar umkomulítið
leikfélag ræðst í að sýna sjónleik,
sem rís þó nokkuð upp úr flatn-
eskjunni, og in casu er það merki-
legt, hve lítt vanir leikendur kom-
ust langt með gott verkefni. Það
er enginn áróður fyrir þetta
ákveðna leikrit, þótt ég segi, að
þetta sé eftirbreytnisvert. Leik-
félög úti á landi eru alltaf í
nokkrum vanda stödd um verk-
efnaval, og er þeim vorkunn þótt
þau velji ekki alltaf af betri end-
anum í því verkefnahraki, sem
hér er. I þessu sambandi vil ég
benda á úrlausn, sem Alfred
Andrésson, leikari, hefur fundið,
þar sem hann hefur ráðist í að láta
fjölrita smáleikrit einmitt í ÞV1
augnamiði að fá leikfélögum og
öðrum samtökum um allt land
nokkurt safn leikrita upp í hendur
til að moða úr. Eru þegar komin
út ein 10 slík smáleikrit, en ve'
sé Alfred fyrir dugnað hans og
framtakssemi.
L. S.