Eimreiðin - 01.01.1952, Blaðsíða 29

eimreiðin
ÆSKULINDIN
17
konuhendur. Og hún fór höndum um þá og græddi þá, imz þeir
urðu heilir.
En mest um vert, fannst þeim, sá mildi söngur, er eikumar
ómuðu á kyrrum kvöldum. Þá var það þar: Grundir og tindar,
lækir og lindar, ár og elfar, skuggar og skógar, fossar og flúðir,
hálsar og hlýrar, — allt tók undir og endurómaði í samstilltum
strengjahljóm, undurþýðum. Dalurinn titraði af tilbeiðslu. Þar
ofar þandist upphiminn, bringuhvelfdur og vængjavíður. Svona
var það eftir sólgullinn dag. Dimmblár var hann, sá dýrlegi
himinn, með dularfullum mána og silfurtindrandi stjömum,
sjálflýsandi.
Það var þá, er aftansöngurinn ómaði:
Hve dimm-blátt, — hve dimm-blátt er draumanna haf!
Hve dýrmœt sú perla, er forsjónin gaf!
Ég sá þig, — ég sá þig, — en sjón mín er blind.
Ég sé þig, — ég sé þig, — í táranna lind. —
Æ, dimm-blátt, — ó, dimm-blátt er draumanna haf!
Og dýrleg sú perla, er forsjónin gaf!
Ég leit þig, — ég veit þig á vonanna strönd.
Ég veit þig, — ég leit þig i guÖs-sonar hönd.
Ég leit þig! ■—■ Ég veit þig! — Ó, draumfagra djúp!
Æ, drag þú af augum mér táranna hjúp!
Hve dimm-blátt, — hve dimm-blátt er draumanna haf!
Hve dýrmæt sú perla, er forsjónin gaf!
-— Hver syngur?
Enginn fékk þessu svarað utan einn blindur fótgöngu-flakkari,
er eitt sinn hafði verið svartriddari, og á þá leið, er litlu varðaði:
-— Það er Perlan frá Toledo! sagði hann. — Hún syngur svo
bliðlega af því hún er blind!
Enginn maður tók mark á þessum orðum blinda umrennings-
ms, að undanteknum einum blindum hvítriddara, er bað um
skýringu.
II.
Þeir hittust báðir þessir blindingjar, svartur og hvítur riddari,
við greiðastaðinn góða, gistihúsið Þögn í Þagnarfjöllum. Þar eru