Eimreiðin - 01.01.1952, Blaðsíða 60

48
VIÐ HITTUMST EFTIR 20 ÁR
EIMREIÐIN
MANNA. ÁSKILJUM OKKUR RÉTT TIL ÞESS AÐ NEITA
AFGREIÐSLU. Hann brosti og klappaði saman lófunum. Spor-
vagnarnir fengu nú ný spjöld til leiðbeiningar fyrir farþegana:
HVÍTIR: INNGANGUR BAKATIL.
Bíóin og leikhúsin fylltust af hlæjandi mannfjöldanum, sem
strengdi kaðla til og frá um salina, konurnar stóðu og horfðu á
aðfarirnar, en börnin voru lokuð inni til þess að flækjast ekki
fyrir.
„Eru nú allir viðbúnir?“ hrópaði Willie Johnson, „nú kemur
hún,“ og allir litu til himins.
Hátt uppi sást fjólublá eldfluga á mikilli ferð. Hún virtist
draga á eftir sér eldhala og var mjög skrautleg og fögur á að
líta. Hún fór nokkra hringi og lækkaði sig stöðugt. Allir héldu
niðri í sér andanum. Eldflugan lenti. Það kviknaði hér og þar
í grasinu á vellinum, en slokknaði jafnharðan aftur. Eldflugan
lá kyrr. Fólksfjöldinn stóð grafkyrr. Hurð var opnuð og gamall
maður kom út. „Hvítur maður, hvítur maður,“ var hvíslað
manna á milli. Enginn hreyfði sig.
Hviti maðurinn var hár og beinvaxinn, en andlitið var þreytu-
legt. Hann var órakaður og augun virtust einkennilega liflaus.
Hann rétti snöggvast fram höndina, en kippti henni fljótlega
að sér aftur. Um leið og hann leit yfir hópinn, hóf hann að tala.
Röddin var þreytuleg, hljómlítil og ellileg.
„Það skiptir litlu máli hver ég er. Nöfn eru svo lítils virði,
og ég veit heldur ekki hvað þið heitið. Við tölum um það síðar.“
Hann lokaði augunum litla stund og hélt svo áfram:
„Fyrir tuttugu árum yfirgáfuð þið Jörðina. Það er langt síðan,
hræðilega langt. Það gætu alveg eins verið þúsund ár, svo margt
hefur skeð. Eftir burtför ykkar byrjaði stríðið. Hið mikla strið.
Hið þriðja. Það stóð lengi, því lauk í fyrra. Við höfum sprengt
allar stórborgir Jarðarinnar. Við höfum eyðilagt New York,
London, Moskvu, Shanghaj, Bombay og Alexandríu. Allt saman
eyðilagt. Og þegar stórborgirnar voru úr sögunni, kom röðin að
þeim smærri, þær voru brenndar með atomsprengjum.“
Og þannig hélt hann áfram að telja upp bæ eftir bæ, og fólkið
hlustaði á með eftirvænting og skelfing.
„Við eyðilögðum Natchas, Columbus, Atlanta, Greenwater.
Við brenndum New Orleans, Georgia, Alabama, allt var sprengt,