Eimreiðin - 01.01.1952, Qupperneq 58

46
VIÐ HITTUMST EFTIR 20 ÁR
EIMHEIÐIN
verið í friði, hér höfum við um langa tíð mátt draga andann
frjálst. Svona, komið þið nú.“
Hann olnbogaði sig gegnum mannfjöldann, sem kom á móti
honum.
„Hvað eigum við að gera, Willie?“
„Hér er byssa handa þér, önnur fyrir þig,“ og hann rétti
vopnin á báða bóga.
„Hér hefur þú skammbyssu, og þú getur notað þessa hagla-
byssu.“
Mannfjöldinn var svo samanþjappaður, að hann líktist mest
einum stórum, svörtum mannslíkama með þúsund hendur út-
réttar til þess að taka á móti vopnunum.
Hattie stóð við hlið Willie, dimm á svip og þögul. Hún
klemmdi varimar saman, og stóru augun hennar voru svört af
sorg.
„Sæktu málninguna,“ hrópaði hann til hennar. Og hún kom
með fimm lítra dunk af gulri málningu til hans um leið og
sporvagninn nam staðar hjá þeim. Framan á honum hékk spjald,
á það var nýmálað: „LANDTÖKUSTAÐUR HVÍTA MANNS-
INS.“ Farþegarnir hlupu út hlæjandi og masandi, horfðu
til himins og duttu hver um annan. Þarna voru konur með
nestiskörfur, karlmenn með stráhatta og sumir á skyrtunum.
Vagninn tæmdist. Willie hljóp inn með málningardolluna í
hendinni, opnaði hana og hrærði í, athugaði kústinn og ætlaði
svo að fara að mála.
„Hæ, þú þarna,“ hrópaði vagnstjórinn, „hvað ert þú að gera
þarna, burt með þig.“
„Bíddu bara þar til þú hefur séð hvað ég ætla að gera. Þá
vona ég, að komi annað hljóð í strokkinn.“ Og Willie tók að mála
gula, stóra bókstafi. Hann málaði FYR og var ákaflega upp með
sér af verkinu. Og er hann var búinn, leit vagnstjórinn upp og
las nýmáluð orðin: FYRIR HVÍTA: AFTARI STÉTTIN. Hann
las aftur og aftur sömu orðin. Vagnstjórinn leit á Willie og
brosti. „Hvernig lizt þér á?“ spurði Willie.
„Fínt, fínt,“ sagði vagnstjórinn.
Hattie horfði á spjaldið og krosslagði hendurnar á brjóstinu.
Willie fór aftur til mannfjöldans, sem stækkaði stöðugt. Bílar
komu í hópum og sporvagnar röðuðu sér upp. Willie klifraði