Eimreiðin - 01.01.1952, Qupperneq 63

eimreiðin
VIÐ HITTUMST EFTIR 20 ÁR
51
„En húsið þeirra?“
„Brennt eins og öll hin húsin.“
„Og hin stóru trén á Knockwood Hill, eru þau þar ennþá?“
„Ekkert tré stendur, öll brennd.“
„Og heimili Burtons?“
„Það er ekki eitt einasta hús uppistandandi og enginn maður.“
„Vitið þér hvar þvottahúsið hennar frú Johnson var? Móðir
ínín vann hjá henni.“
„Já, þar er ekkert eftir. Sjáið sjálf myndirnar.11
Það var mikið af myndum, og þær gáfu bezta svarið við öllum
spurningunum.
Willie stóð enn með reipið í hendinni. Hann rifjaði upp fyrir
ser endurminningarnar um grænu jörðina, bæinn, þar sem hann
feddist og ólst upp. Nú stóð þar ekki steinn yfir steini. Allir
vondu mennirnir horfnir að eilífu.
Fjósin, smiðjumar, bazararnir, ískrembúðirnar, húsin og göt-
urnar — allt horfið — ekkert eftir. Það var ekki einu sinni neitt
skilið eftir til að hata, ekki patróna, ekki reipi, ekki tré. Það
eina, sem eftir var: fáeinar hræður, ein eldfluga og fólk, sem
Var fullgott til að bursta skóna hans og gera skítverkin. Beipið
féll úr höndum hans á jörðina.
„Við þurfum ekki á því að halda,“ sagði Willie Johnson.
Hópurinn hélt heimleiðis.
„Við byrjum nýtt líf,“ sagði Hattie.
„Já,“ mælti Willie eftir nokkra þögn. „Guð hefur frelsað
°kkur, fáein hér og fáein þar. Og nú er framtíðin undir okkur
s]álfum komin. Við megum ekki haga okkur eins heimskulega
°g hingað til. Hvíti maðurinn er yfirgefinn og einmana eins og
Vlð. Hann skal eignast samskonar heimili og við, er við komum
hingað. Nú eru allir jafnir. Við byrjum á ný á sama grunni.“
Hann stöðvaði bílinn, en sat kyrr. Hattie opnaði fyrir börnunum,
°g þau hlupu út og hrópuðu:
„Hafið þið séð hvíta manninn?"
_ „Já,“ sagði Willie, „í dag hef ég séð hinn hvíta mann. Ég hef
Seð hann skýrt og greinilega.“
GuSjón E. Jónsson þýddi og endursagSi.