Eimreiðin - 01.01.1952, Qupperneq 77

eimreiðin
MÁTTUR MANNSANDANS
65
að oss finnst vöknuðum, þar sem allt mat á tíma og rúmi rugl-
ast, og þó finnst oss í draumnum sem öll vitleysan sé eðlileg
°g sönn. Stundum kemur þó fyrir, einkum þegar sofið er laust,
sjaldan í djúpum svefni, að dómgreindin nái að verka í meiri
eða minni mæli. Þá er eins og tvær vitundir berjist um völdin:
draumvitundin, sem trúir á fjarstæðu draumsins, og vökuvitund-
ln, sem beitir dómgreind sinni og segir: — Nei, þetta er allt
tomt draumarugl. Ég ligg hér hálfsofandi í rúminu og ekkert
9Ö marka draum minn. — Þrjú séreinkenni draumlífsins í
venjulegum svefni eru nákvæmlega þau sömu og í dáleiðslu:
1 fyrsta lagi draumsýnir, í öðru lagi ofnæmi fyrir þeim og
osjálfráð viðbrögð gegn áhrifum þeirra og í þriðja lagi upplausn
rökréttrar hugsunar og dómgreindar vökunnar. En þetta þrennt
er hinn ákjósanlegasti grundvöllur til þess að dáleiðsla komi að
fullum notum.
Sef jun ræður einnig þegar vaknað er, eins og þegar lagst er til
svefns. Langur vani, sem er auðvitað ekkert annað en sjálfs-
sefjun, veldur því, að menn vakna ætíð á sama tíma. Venjulega
losa menn svefninn hægt og rólega, áður en vaknað er til fulls.
Milli svefns og vöku verða draumleifarnar eftir í minni voru
°g fylgjast að inn í vökuvitundina. Stundum getur þó sjálfur
draumurinn vakið mann af svefni. Þá hrökkva menn upp af
draumi.
Hæfileiki sumra manna til að vakna hvenær sem þeim þókn-
ast, byggist á því, að þeir geta látið meðvitund sína mála mynd-
lna af því, hvenær þeir eiga að vakna, á flöt djúpvitundar sinnar
svo skýrt, að ekki skeiki. Sama gerir málarinn, þegar hann ein-
deitir huganum að myndinni, sem hann er að mála, og útilokar
Öll önnur áhrif. Sama verðum vér að gera, ef vér ætlum að
koffia einhverju mikilvægu í framkvæmd. Lát því ekkert trufla
þig meðan þ ú málar mynd þess, sem er takmark þitt, á flöt
huga þíns. Þetta sama er einmitt það, sem gerist undir áhrifum
dáleiðslu.
Framh.