Eimreiðin - 01.01.1969, Qupperneq 74

56
EIMREI31N
Við brunuðum suður Sjáland í lognkyrri sólskinsmóðu, á ferjunni
yfir Stórabelti blakti ekki hár á höfði í blíðunni og við eyddum
fyrsta kvöldinu á ferðalaginu í mjólkurhlýju rjómalogni í Oðinsvé-
um og var götulífið fjörugt, heillandi og heimilislegt. Næsta dag
ókum við þvert og endilangt Fjón í hunangsveðri, yfir Tásinge
eða Þórslund og allt suður á Langaland. Nýja brúin milli Síueyjar
og Langalands varð loftkennd í sólrunnu mistri, þegar við horfðum
á hana frá höfninni í Rjóðurkaupangi. Aldingarðar Fjóns lágu marg-
litir og vingjarnlegir í logndaufri sólarbirtu og hita, þegar við ókum
greitt og óhikað áleiðis að Litlabeltisbrúnni síðdegis á laugardegi.
Fólk var í hrönnum við vegi og sund að njóta blíðunnar og hafði
víða slegið tjöldum eða sett upp borð til að matast við úti í náttúr-
unni. Margt manna hafði líka komið í bílum sínum til að skoða
nýju brúna, sem verið er að reisa yfir Litlabelti, rétt norðan við
gömlu brúna rnilli Middelfart og Snoghöj eða Tafaráss. Þetta er
mikið mannvirki og langt á veg komið. Þótt gamla brúin sé ágæt
enn, fleytir hún ekki þeirri feikna umferð, sem hér er rnilli Fjóns
og Jótlands, og mnnn full not fyrir báðar brýr í framtíðinni.
Sama góða veðrið hélzt suður Jótland, en leið okkar lá allt til
landamæra Þýzkalands, suður að Flensborgarfirði. Á gististað okkar í
Haderslev eða Haðarsleifð, nm 50 km. norðan landamæranna, gátum
við setið á svölunum í kvöldkyrrðinni og horft á marglit ljósin spegl-
ast í firðinum. Morguninn eftir var að vísu þokusúld, en von bráðar
greiddist úr henni á leið okkar norður Jótland. Hlýir sólargeislar
smokruðu sér milli fornfálegra húsa niður á örmjóar göturnar í
Rípum, elztu borg Danmerkur, meðan við áttum þar örstutta við-
dvöl fyrir hádegi á sunnudag. Messa stóð yfir í dómkirkjunni, ann-
arri elztn kirkju landsins, og ekkert var því til fyrirstöðu að ætla sig
horfinn aftur í aldir, hefðu ekki gljáfægðir nýtízkubílar verið í
sífellu að smeygja sér fram og aftur um þröng húsasundin, og fólk
staðið í smáhópum við sjoppur að stýfa ís úr lniefa. Við bátahöfnina
í Esbjerg var athafnaleysið algert, og þéttur skógur siglutrjáa teygði
sig upp í sólbjartan góðviðrishimin.
En þegar norður fyrir Limafjörð kom, tók að syrta í lofti, og
því meir sem við nálguðumst áfangastað, því regnbólgnara varð
loftið. Við komnm til Lyngbæjar nm sexleytið, og þá var himinninn
dökkur sem ketilbotn og skuggsýnt við sumarbústaðinn, enda jók
hávaxinn skógurinn í kring drjúgum á dimmuna.
Morguninn eftir er ég kominn snemma á kreik með sög og öxi