Eimreiðin - 01.01.1969, Qupperneq 94

Eftir Loft Guðmundsson.
■-------------------------------■
Enn virðist grózka í leiklistarlíi'-
inu í höfuðstaðnum. Nýir leik-
flokkar korna fram á sjónarsviðið
og flytja ný innlend leiksviðsverk,
sum jafnvel harla nýstárleg. Kvik-
myndahúsin kvarta yfir síminnk-
andi aðsókn og kenna um sjón-
varpi og gengisfellingu, en þeir
vágestir virðast ekki leggjast eins
að leikhúsunum enn sem komið er.
Eflaust minnkar þó aðsóknin þar
eitthvað líka, ef hagur manna yfir-
leitt skerðist til muna; aftur á
móti lítur út fyrir að sjónvarpið
reynist leikhúsunum ekki eins
skæður keppinautur þegar frá líð-
ur og spáð var í fyrstu.
Kannski sú tilbreyting verði höfð
að geta um yngstu leiksamtökin
fyrst, Leiksmiðjuna, sem starfar
undir stjórn Eyvindar Erlendsson-
ar, sem nurnið hefur leiklist og
leikstjórn í Moskvu austur og er
sennilega skólagengnastur íslenzkra
leiklistarmanna. Hann hefur sett á
svið nokkur leikrit, áður en Leik-
smiðjan tók til starfa; l'arizt það
þokkalega en heldur ekkert fram
yfir það. Að Leiksmiðjunni standa
kornungir leikarar, sem ætla sér
mikið hlutverk eftir leikskrám
þeirra að dæma, og ætla sér ekki
af eftir list þeirra að dæma. En
einmitt þetta hvort tveggja er aðall
æskunnar, og kjark og dugnað
skortir þá ekki. Fyrsta viðfangs-
efni þeirra samtaka var „Galdra-
Loftur" Jóhanns Sigurjónssonar,
sem fyrst var Ieikinn í flestum sveit-
um og kaupstöðum landsins og síð-
ar að Lindarbæ í Reykjavík. Það
var athyglisverð sýning að ýmsu
leyti, en harla gloppótt. Að vísu
átti hin allt of þrönga umgerð
sviðsins að Lindarbæ nokkra sök
á því, en hitt skar þó úr að Arnari
Jónssyni varð ærið lítið úr Lofti,
og dugði þá ekki til þótt aðrir færu
sæmilega með hlutverk sín, sem þ°
var ekki undantekningarlaust. E»
svo hóf Leiksntiðjan sýningar á
öðru viðfangsefni um miðjan marz,
„Frísir kalla“, og var það leikrit
— ef leikrit skyldi kalla — samið af
smiðjufólkinu sjálfu, en slík vinnu-
brögð tíðkast nú nokkuð erlendis-
Er verk þetta með ívafi úr fornurn
danskvæðum og þjóðkvæðum, og
það atriði, Klafakotsleikurinn,
mjög athyglisvert; sannar að
minnsta kosti hvílíkan fjársjóð
leikritahöfundar og leiklistarmenn
eiga ónotaðan, þar sem eru þjóð-
kvæðin og danskvæðin. En það sem