Ægir - 01.01.1919, Blaðsíða 10

4
ÆGIR
Fiskisldpsljóraprófið sé eins og nú er.
Skólatímann þarf að lengja hér og tvö
þurfa prófin að vera á skólamisseri
hverju. t*að getur orðið peningasparnað-
ur fyrir marga og að mörgu leyti að-
gengilegra. Kaup lcennaranna má ekki
skera við nögl sér, því það verða menn
að muna, að kenslan er örðug og um-
fangsmikil og skóli þessi undirbýr menn,
sem eiga að verða framkvæmdarstjórar
við aðalatvinnurekstur landsins (bæði
fiskveiðar og vöruílutning), og þá menn,
sem á erlendum höfnum eiga að halda
uppi heiðri og virðingu þessa lands, sem
eiga að fara svo með liin íslenzku skip,
að þau mótmæli þvi orði, sem á okkur
liggur, að við séum sóðar.
Áhrif og álit skólans verður mest og
bezt, þegar hann fer að senda frá sér
yfirmenn, sem frá prófborðinu geta farið
á skip sem stýrimenn og sýna sig þar
starfinu vaxna. Pá er skólinn orðinu það
sem hann á að vera.
Reykjavík, 19. janúar 1919.
Sveinbjörn Egilson.
Jólatró sjómanna
i
Hjálpræðisherkastalanum.
í samkomusal sjómannaheimilisins var
haldin jólatréskemlun fyrir sjómenn 30.
des. kl. 8 síðdegis. Bæði íslenzkum og
útlendum sjómönnum, er voru á skip-
um hér á höfninni var boðið, og rúm-
lega 100 sjómenn komu.
Samkoman byrjaði með söng og hljóð-
færaslætti og því næst hélt Grauslund,
foringi Hjálpræðishersins ræðu þá, er
hér birtist:
»í gömlum jólasálmi eru í einu vers-
inu þessi orð:
Stjarna veitt oss einnig er
og ef henni fylgjum vér,
hennar leiðarljósið bjarta
leiða’ um jarðarhúmið svarta
oss mun lokst til lausnarans.
Sjómaðurinn öðlast þekkingu á stjörn-
um, og stjörnurnar eru honum oft til
hjálpar, svo að hann getur átlað sig,
stýrt í rétta stefnu og náð því marki,
setn skip hans stefnir að. Sjómennirnir
leggja ekki út á hið hæltulega haf án
þess að ákveðið mark sé með ferðinni,
einhver vís staður á að taka víð hinum
dýra farmi.
En ekki er það ætíð svo auðvelt að
ná markinu, og ekki er ætið siglt i blið-
um byr og í sólskini. Oft verða sjó-
mennirnir að heyja harða baráttu við
storma og myrkur, og oft er við marga
erfiðleika að sti iða áður en skip og farm-
ur kemst í hina réttu höfn. Pessu marki
er ekki hægt að ná nema rneð kjarki og
einbeitlum áræðnum vilja, sem ekki
leggur árar í bát, þó að á móti blási.
Mannslífið lílust að svo mörgu leyti
sjómannsför. Á lífshafinu, sem vér sigl-
um um frá vöggu til grafar, eru hættur
og freistingar, stormar og mótbyr. Hinn
dýri farmur, sem lífsfleyið ber með sér,
er ódauðleg sál, og guðs eilífa ákvörð-
un hverjnm manni viðvíkjandi er sú, að
sálin nái heim til hinnar himnesku hafn-
ar. Þessu marki verður ekki náð án
hugrekkis og viljaáreynslu. Pað þarf oft
hugrekki fyrir sjómanninn að játa frammi
fyrir félögum og starfsbræðrum trú sina
á Drottinn, og það þarf einbeittan vilja
til þess að standast storma og árásir
freistinganna og láta ekki undan síga, er
ástríðurnar gerast áleilnar.
Ef freistingin hvíslaði að sjómannin-
um á dimmri vetrarnótt, að hann skyldi