Ægir - 01.08.1919, Blaðsíða 9

ÆGIR
99
arnir alt af látnir standa kyrrir á bekk
við sildarkassann, sem kverkað er úr,
en tunnurnar íluttar að stömpunum og
frá á »ökum«. Og á þeim stöðvum urðu
stúlkurnar ekki eins handsárar og á
hinum. Þetta lag ætti að vera alstaðar,
því að fyrst og fremst þreytast þá ekki
stúlkurnar á því að bisa við stampana,
i öðru lagi þarf færri ferðir til flutninga,
þvi að tveir stampar af síld fara í hverja
tunnu, og loks er það ólíkt létlara starf
að flytja tunnu á ökum en að bera síld-
arstamp.
Á viðtali við verkunarkonurnar reyndi
eg að komast eftir því, hvernig þeim
hefði reynst bezt að hirða hendur sinar
og hvaða handbúnaður væri beztur.
Margar fara að ráðum læknanna um
hirðingu handanna, þvo sér sem bezt
aður en þær fara í síldina, bera síðan
eitthvað bráðfeitt á hendurnar, t. d.
snaurningsoliu, vasselín, fernisolíu, sjálf-
runnið keilulýsi eða andarnefjulýsi o. s.
frv., þvo sér vandlega að loknu verki
og srnyrja hendurnar, t. d. úr bórvasse-
hni eða glycerinspiritus, og er að þessu
niikil bót, en eina örugga meðalið eru
vetlingar, er halda liöndunum þurrum
°g lausum við síldarslorið, og slika vetl-
inga verður að fínna. Almennast hafa
stúlkurnar flónelsvetlinga eina, rnjög fá-
ar eru alveg berhentar. Allmargar hafa
vetlinga úr íslenzku sauðskinni innan
undir flónelsvetlingunum. Fleiri en ein
sögðu mér, að væru vetlingarnir vel
saumaðir (með skinnleistasaum) og hafð-
lr tvennir til skifta, svo að þeir næðu að
þorna vel á milli, þá gæfu þeir elcki
vutn, einkum ef þeir væru úr reyktu
sauðskinni. Man eg það frá þeim tímurn
er eg átti skinnsokka, að þess var jafn-
an gætt að troða þá út með heyi eða
hefilspónum að kvöldi, og héldu þeir þá
vatni, er þeir náðu þannig að þorna á
milli. Mér er og sagt, að olíubornir skinn-
sokkar úr eltiskinni hali þótt ágætir. —
Ein kona sagði mér, að hún hefði ált
vetlinga úr skinni því, er svörtu skinn-
treyjurnar með rauða fóðrinu eru gerð-
ar af, og hefðu hendurnar verið þurrar
og heilar í þeim. Eg náði í gamla skinn-
treyju til að reyna þetta. Lét eg fyrst
standa vatn á boðungnum í 10 klukku-
stundir, og gaf hann ekkert vatn á þeirn
tima. En vetlingar, sem eg lét gera úr
treyjunni, grotnuðu flestir fljótt sundur,
því að hún reyndist of slitin og fúin. Þó
dugðu einir þeiri-a meðan eg vissi til,
þeir sem beztur bjórinn var i, en það
var of stutur tími til þess að eg þori
að draga af þvi ályktun. — Önn-
ur kona sagðist heilt sumar hafa haft
vetlinga úr rnjúku vatnsleðri og hefðu
hendurnar altaf verið þurrar og heilar
í þeim. Eg hefi talaö við sútara um það,
hvaða skinn mundi bezt í síldarvetlinga,
og hugði hann, að ef til vill yrði álún-
sútað, olíuborið sauðskinn bezt. Vel má
vera, að fá mætti gummívetlinga er dygðu
og aö hægt væri að búa þá svo út, að
loftrás væri í þeim, svo að hendurnar
héldust þurrar, en eins og kunnugt er,
verða hendurnar brátl blautar í gummi-
hönzkum af útgufun frá höndunum. Úr
hverju sem síldarvetlingarnir eru, þá
ættu þeir að vera belgvetlingar, enda eru
hafðir það.
Virðist mér að útgerðarnaenn ættu nú
að hefjast handa og gera gangskör að
því að láta rannsaka, hvaða efni er bezt
i síldarvetlinga, gera nokkra vetlinga úr
þeim efnuna sem líklegust þykja og láta
prófa þá, t. d. við fiskiþvott i vetur.
Þegar fundnir eru vetlingar sena duga,
ælti að sjá um, að búið sé nóg til af
þeim fyrir næstu sildarvertið, og hafa þá
til sölu á hverri sildarstöð, því að það
er fjarri allri hagsýni, að eiga það á hættu