Ægir - 01.08.1919, Blaðsíða 13

Æ GIR
103
var snúið á þeim enda borðsins sem að
búrinu lá, færðist dúkurinn (dregillinn)
hægt eftir borðinu endilöngu með það
scm á hann var selt. Á borð var þá
borið með þeim hætti, að drengur sneri
sveifinni, en tveir og tveir diskar voru
setlir á borðendann jafnóðum og dúk-
urinn þokaðist áfram, unz borðið var
alsett. Þegar búið var að borða, var
sveifinni snúið hinn veginn og diskarnir
teknir af jafnóðum og þeir lcomu að
endanum og settir í hlaða á borð þar
lijá og biðu þar þvottar. Slikur útbún-
aður á stöðvum þar sem margir menn
^orða saman mundi spara matseljum
niörg spor og mikinn tíma. Eldhúsið
ætti þá að vera fyrir enda borðstof-
unnar.
Á stærstu sildveiðastöðvunum, svo
seni Siglufirði, er á sumrum samankom-
lnn mikill fjöldi fólks, er sfundum, eink-
Urn stúlkurnar, hefir litið að gera dögum
snnian, þegar lítið veiðist. Margt mætli
bollaleggja um það, hvað gera ætti af
hálfu hins opinbera og góðfúsra manna
þess að slíkir hvíldardagar yrðu holl-
ai' fræðslu- og skemtistundir, t. d. með
ulþýðlegum fyrirlestrum, upplestri, söng
°- s. frv. Eitt einfaldasta ráðið til að gera
§agn og gleði í þessa átt, væri að sjá
hverri stöð fyrir ofurlitlu bókasafni af
ttóðuni skemlibókum fyrir verkafólkið.
Stöðvarnar gætu ef til vill skifzt bókum
a> Eg komst að því á fleiri en einni stöð,
stúlkur sátu í frístundum saman á
^crbergjuin sínurn með handavinnu sina
°g ein las bátt fyrir hinar. Eað var mjög
anægjuleg sjón.
Ear sem búast má við, að reistar verði
eiin margar nýjar síldarstöðvar á landi
lei> og slíkar stöðvar kosta of fjár, þá
)3gg eg að það mundi margborga sig fyrir
n gerðarmenn að setja nefnd hæfustu
manna, er völ væri á, til að íhuga og
gera tillögur um hagkvæmustu tilhögun
síldarstöðvar, eftir þeirri reynslu og þekk-
ingu sem nú er unt að fá um slíka hluti.
Yæru þar tekin til athugunar öll tæki,
er slikri stöð ættu að fylgja, og hverjum
hlut og handtaki hnitmiðaður sinn stað-
ur, svo að hún líktist góðri vél, þar sem
eitt hjólið er frá upphafi vega miðað við
annað, og allir hlutar samstiltir, til þess
að hún afkasti sem mestu og beztu verki
á sem styztum tíma, og með sem minstri
orkueyðslu. Sofandi gefur guð sínum
aldrei slíka smíð.
Að endingu vil eg þakka Félagi ís-
lenzkra botnvörpuskipaeigenda, er góð-
fúslega kostaði för mina, og svo öllum
þeim hinum mörgu, er tóku erindi mínu
vel og gerðu silt til að árangurinn yrði
sem beztur.
í septcmberbyrjun 1919.
Guðm. Finnbogyson.
Það kemur fyrir við sildarvinnuna á
sumrin, að stúlkurnar verða handlama
vegna sérstakrar húðveiki, sem þær fá,
og lýsir hún sér þannig, að það hlaupa
upp smáblöðrur, sem grefur i, og er
þær springa og flagna, delta á sár í
þeirra stað, sem eta sig og dýpka, ef
ekki verður að gert. Sárin koma einkum
á fingurna þar sem húðin er þunn,
eins og við liðafellingar og í greipunum,
en þau geta einnig komið í lófum (ekki
sízt þar sem sárnar undan síldarklipp-
unum) og á handarbökum. Ef nú ekki
varúðar er gætt, bólgnar út frá sárunum
og myndast ígerðir, sem grafa um sig
eins og við venjuleg fingurmein. En