Ægir - 01.04.1923, Blaðsíða 10

56
ÆGIR
Skýrsla
erindrekans í Vestfirðingafjórungi
frá 1. júlí til 31. des. 1922.
---- (Frh.).
í októbermánuði kom ég í Flatey á
Breiðafirði. Átti ég þar tal við nokkra
menn um hvort unt myndi að stofna þar
og halda við líði fiskideild. Tími var eigi
til þess að freista að ná þar saman fundi,
því allir verkfærir karlmenn voru önnum
kafnir, meðan skipið stóð við. En annars
töldu menn litla von um að unt væri að
halda þar saman deild. Tiltölulega* fáir
eyjarbúar stunda þaðan sjó, því á þilskip-
unum er flest utanplássmenn. 1 sumar
gengu þaðan til fiskjar 3 þilskip og 1 vél-
bátur eign Guðmundar kaupm. Bergsteins-
sonar. Sömuleiðis ganga þaðan all-margir
bátar á haustin, sem flestir munu þó ein-
ungis afla til matar eða selja sveitarmönn-
um afla sinn. í Bjarneyjum eru og róðrar
stundaðir á haustin, en einungis af búend-
um þar. Aður fyrri var þar útræði mikið,
og sóttu menn þangað tii róðra víðsvegar
af Breiðafirði og víða að, en nú er því
fyrir nokkru hætt.
Auk þess hefi ég haldið fundi í haust í
fiskideildunum í Hnifsdal, Flateyri og Suð-
ureyri í Súgandafirði, svo og tvisvar hér
á ísafirði. Ennfremur endurreisti ég deild-
ina í Súðavík 19. nóv. síðastl. Deild sú
var stofnuð 1919, en hefir aldrei fengið
stofnskrá né starfað neitt, svo þelta má
teljast ný deild. í stjórn hennar voru
kosnir Grímur hreppstj. Jónsson, Björn
Jóhannsson kennari og Jón Jónsson
kaupm. Umræðuefni á fundum deildanna
hafa einkum verið.
1. Fyrirspurn Fiski/élagsins um dragnóia-
ve ðar (Snurrevaad) i landhelgi. Árangur-
urinn af þeim fyrirspurnum i deildunum
hér nærlendis er sá, að tvær deddir (í
Súgandaf. og Önundarfirði) hafa æskt eftir
að umrædd veiðiaðferð verði bönnuð í
landhelgi, eins og botnvarpan, en hinar
hafa ekki treyst sér til þess að gera á-
kveðna tillögu í málinu, með því alla
reynslu þykir vanta um hvort veiðiáhald
þelta spillir fiskiveiðum og fiskgöngum.
Eg skal geta þess, að ég var fyrst í haust
þeirrar skoðanna, að veiðiáhald þetta bæri
að banna i landhelgi sökum þess að ég
óttaðist að togarar gætu notað dragnótina
til blóra, þ. e. verið að dragnótaveiðum á
fjörðum og f landhelgi að degi til, en not-
að botnvörpuna þegar eigi sæist til. En
síðan hefi ég fengið ábyggilegar sannanir
fyrir því að það muni ekki unt. l*ykir
mér samt sennilegt, að þetta hafi ráðið úr-
slitum i þeim tveim deildum er ég nefndi.
Að öðru leyti munu deildirnar á Vestfjörð-
unum senda Fiskifélaginu ályktanir sinar
í máli þessu.
2. Merking veiðafœra. Pví hefir verið
hreyft í nokkrum deildum hér, að nauð-
syn bæri til að lögbjóða merking á veiða-
færum. Ekki er því máli svo langt komið
enn þá, að ákveðnar tillögur séu komnar
um hvernig merkingum skuli háttað. Sumir
eru helst á þvf að setja sýslunum í sjálfs-
vald hvort þær vilji lögbjóða merkinguna,
innan síns umdæmis. Aðrir eru þeirrar
skoðunar að heppilegast væri að setja lög
er giltu um land alt. Um merkinguna
sjálfa hefir veiið stungið upp á að nota
kopar- eða blýhólk, er festur væri á háls
lóðarinnar, og merktur með einkennistölu
bátsins. Fessi lóðamerki voru notuð viða
hér vestra um tima fyrir nokkrum árum
en hafa nú lagst niður aftur. í öðru lagi
hefir verið talað um að mála lóða-taum-
ana og hver veiðistöð hefði sinn lit, ef
sýslunum væri heimilað og gera hjá sér
samþyktir um þessi efni, og siðan notuðu
menn hin gömlu merki á hálsum lóðanna,
sem tíðkast hér vestra. Yrði sett alraenn