Ægir - 01.04.1930, Page 8

74
Æ
tekin af fiskinum og hitt rist niður í
skálengjur. Þetta er gert með sigð (krók-
hnif), roðið snýr niður svo að gallar á
fiskinum séu sýnilegir og hægt að draga
úr þeim um leið og rist er. Að þessu
loknu eru lengjurnar lagðar i alldjúpa
marmaraþró, og roðið látið snúa upp, er
það gert til þess að saltið, sem levsist úr
fiskinum renni frá roðinu og verði hann
þannig jafn útvatnaður. í þessari þró er
ekki haft meira vatn en að rétt fljóti
yfir fiskinn og liann látinn liggja i sama
vatninu í 5—6 daga. Vatnið verður með
þessum hætti að daufum saltpækli, sem
fiskurinn útvatnast í að mestu en skemm-
ist ekki þó hann liggi svo lengi, eða svo
er ekki talið. I rauninni fær fiskurinn
af þessu keim af signum fiski og þykir
það betra að af honum sé „piquant tang“
eins og kaupmennirnir nefndu þennan
keim. En að lokum er fiskurinn lagður í
aðrar marmaraþrær, með rennandi vatni
og seldur upp úr þeim.
Ástæðán til þess að Barcelonahúar
vilja helst ekki „vinstri handar flattan“
fisk er þá þessi: að meira ber á heinun-
um í fiskinum þegar búið er að rista
liann niður. En sé slikur fiskur samt sem
áður sendur þangað, þá verður liann að
vera pakkaður sér og flatningsafhrygð-
isins getið á matsvottorði. Kaupendur
geta þá sent fiskinn til annara staða
strax, án nýrrar aðgreiningar. En það
virðist engin knýjandi ástæða til að
senda þennan fisk til Bareelona, og er
jafnvel lireint og heint skaðlegt fyrir
markað okkar og skal það skýrt nokkuð.
Fiskur sem veiddur er á norsk skip
hér við land, er einhver hest verkaði
fiskurinn, sem Norðmenn framleiða,
enda hafa fiskimenn á þessum línu veið-
urum bæði kunnáttu og jafngóða að-
stöðu til þess að verka fiskinn eins vel
og bezt gjörist á samskonar skipum ís-
t IR ________________
lenskum. Hann er þvi sennilega jafngóð-
ur og hinn bezti fiskur, sem flyst út frá
Noregi, en sá fiskur er nú (í júní 1929)
skráður 10 pes. liærra pr. pakka í Bilbao
en íslenskur fiskur. Það ætti því að vera
meiri búhnykkur að senda norskflattan
fisk þangað, sem liann er svo vel séður,
heldur en að vera að pína honum á
markað, sem er illa við liann. Nú gjöra
Norðmenn það, sem þeir geta, til þess að
ná aftur markaði i Barcelona. Þeir sýna
fiskinn á heimssýningunni þar og mat-
reiða hann eins og þeir kunna best handa
sýningargestum. Fiskfulltrúi þeirra, sem
venjulegi dvelur á Norður-Spáni hefur
aðsetur i Barcelona í sumar, og fiskur
þeirra er sem ákafasl boðinn hæði heild-
sölum og smásölum. Engin lijálp getur
verið Norðmönnum hetri í þessu efni, en
sú, að við flytjum þangað norskan fisk
frá íslandi; en bæði af því að norsk-flatti
fiskurinn héðan er jafnbetri en frá Nor-
egi og vegna fastra eldri verslunarsam-
handa,'getum við gjört þetta, þó þeim
ynnist lítið á sjálfum. En það er minni
vandi fyrri Norðmenn að sigla í kjölfar-
ið á eftir og henda á uppruna þess fiskj-
ar, sem við værum að koma þar að. Því
verður að telja það skaðlegt, að selja
þangað norskan fisk héðan og jafnvel
með öllu óhafandi að gjöra það eins og
sakir standa nú. Það ætti því að vera
samkomulag milli framleiðenda og út-
flytjenda að skerða ekki markað okkar
með þessu, en yfirmatsmennirnir hafa
fyrir sitt levti samþvkt, að stuðla að því,
að það verði ekki gjört.
Flest af því, sem kaupendurnir þar
syðra óska að fá lagfært er þess eðlis, að
ekki er hægt að hæta úr því nema með
kostnaði nokkrum og fyrirhöfn fyrir
framleiðendur hér og starfsauka við
matið. Það eru ekki allfáir, sem álíta
óþarft að taka mikið tillit til svona