Ægir - 01.04.1930, Blaðsíða 10

76
ÆGIR
kvartana og segja að fiskurinn sé elcki
betri annarsstaðar. Það er máske rétt,
að kaupendur, sem eru orðnir vanir okk-
ar fiski álíta hann einna vandaðastan,
en það er vert að liafa það hugfst, að aðr-
ar fiskiveiðaþjóðir keppa sem örast að
því, að vanda verkunina og matið. Þess
vegna inintu kaupendur í Bilbao og
Barcelona okkur Helga á það, að við ís-
lendingar nvtum þeirra hlunninda, að
fá fiskinn greiddan fvrirfram liér lieima
áður en hann væri fluttur út. Gæðum
fiskjarins hefðu þeir trevst og ef þetta
sölufyrirkomulag ætti að haldast, þá
yrðu þeir líka að krefjast þess, að varan,
sem þeir fengju liéðan, væri alveg sam-
kværn samningum og í engu eftirbátur
samskonar vöru annarsstaðar frá sem oft
væri ódýrari, en reyndist stundum eins
góð og væri ekki greidd fyr en eftir mót-
töku. Vottorð matsmanna væri hin eina
trygging, sem þeir hefði um gæði vör-
unnar þegar þeir greiddu liana hér og því
væri áríðandi að þeir gættu hinnar fvlstu
samviskusemi um gæði vörunnar og út-
gáfu vottorðanna.
Það er ekki óalgengt, að heyra því
haldið fram, að við séum eða höfum ver-
ið einna snjallastir i verkun saltfiskjar,
þeirra þjóða, er þá atvinnu stunda. Það
sakar ekki þó við trúum þessu sjálfir
ef það vrði til þess að ala þann metnað
með okkur, að við skyldum jafnan vera
fremstir á þessu sviði. En aðalatriði er
þó hitt, að þetta er okkur hið mesta
hagsmunamál. Ég kem ekki auga á neitt
atriði í fiskverslun okkar, sem er mikils-
verðara en það, að fá greitt ákveðið verð
fyrir fiskinn hér áður en hann fer til út-
landa; en ef það fyrirkomulag á að hald-
ast, þá verða framleiðendur að leggja sig
fram til þess að liafa góða vöru, og hún
þarf að vera svo vel flokkuð, að kaup-
endur geti reitt sig á að þeir fái það, sem
þeir hafa búist við þegar þeir sömdu um
kaupin. Ég álit, að þetta eina atriði sé svo
mikilsvert fyrir seljendur, að flestir
þeirra mundu heldur kjósa, að fá allan
fisk sinn í lægra verðflokka og fá liann
greiddan strax, heldur en að eiga á
hættu að fá greiðslu eftir á og eftir mati
á innflutningsstaðnum. Hinir eldri fisk-
framleiðendur ættu að minsta kosti að
muna þá daga, er fiskurinn var sendur í
umhoðssölu og enginn vissi fyr en eftir
dúk og disk, hvað verðið var, en oftast
þó mikið lægra en þeim höfðu verið gefn-
ar vonir um.
IV.
Ég varð þess var, meðan ég dvaldi í
Bergen, að norskum útflytjendum þykir
nóg um gengi íslensks fiskjar á mark-
aðnum. Éinhver helsti útflvtjandinn lét
það i ljósi við mig, að við ættum von á
sókn frá þeirra hendi í náinni framtið.
Sagði liann, að Norðmenn hefðu þegj-
andi látið flæma sig lmrt af markaði í
Bercelona, þeir hefðu litið með skilningi
á uppgang okkar á Norður-Spáni, en
þegar við seildust nú hæði til Portugals
og Suður-Ameríkumarkaðsins, þá gæt-
um við ekki vænst þess, að þeir sætu
lengur þegjandi Iijá. Ég hygg, að forseti
Fiskifélagsins, sem var. i Noregi um leið
og ég', liafi orðið var við svipaðan hug
Norðmanna um þetta. 1 þessu sambandi
er vert að geta þess, að að undanförnu
hefir nefnd setið á rökstólum til þess að
endurskoða fiskimatslögin norsku og
breyta þeim í það horf, sem revnsla und-
anfarinna ára hefir hent á að væri hent-
ug. Er vfirleitt gjörðar víðtækar ráðstaf-
anir af hendi þess opinbera til þess að
auka gæði vörunnar og trvggja henni
hetri sölu. Má þar til nefna: heimildar-
lög um blóðgun á fiski, umferðakennara
til þess að fræða um saltfiskverkun og
lita eftir lienni o. s. frv.