Ægir - 01.11.1931, Blaðsíða 15

ÆGIR
225
(kona Jóns), var Margrét dóttir Daða
Halldórssonar. t*au Hakon og Ingibjörg
kona hans bjuggu rausnarbúi i Kotvogi
um langt skeið, höfðu þau margt bjúa
og mikla útgerð, en einn af sonum þeirra
sem Einar hét, drukknaði ásamt prest-
inum frá Hvalsnesi, séra Áma Hallvarð-
arsyni og 4 mönnum öðrum, er Einar
var að sækja prestinn yfir ósana til
messugjörðar í Kirkjuvogi. Skipið fórst
norðan við Kirkjuvogssundið, við svo
nefnt Selsker í miklu brimi. þetta slys
skeði 5. sunnudag í föstu 1748.
1750 tók svo við búi í Kotvogi Vil-
hjálmur sonur Hákonar. Kona hans hét
Ingígerður Tómasdóttir. Voru þau hjón
af samtið sinni annáluð fyrir mannkær-
leika og brjóstgæði sin við bágstadda,
enda lika aldrei færra en um og yfir 20
manns á heimili þeirra og margt af því
fátækra manna fósturbörn og flækings-
lýður, en einkum þó eftir Skaftáreldana,
hópaðist að því heimili hinn mesti sæg-
ur af horuðum og bungruðum flækings-
lýð, sem flúði hingað til Suðurnesja und-
an hungurdauðanum og hallærinu, eld-
inum og öskunni, og öðrum ógnunum,
sem möruðu þá austurhluta landsins, fór
svo að lokum að þau hjón lentu í mat-
arskorti fyrir allan þann mannfjölda, sem
safnast hafði að hinu viðfræga heimili
þeirra. Tók Vihjálmur það þá til bragðs,
að hann fór með refabyssu sína inn í
ósabotna og skaut þar 7 seli, sem allir
voru soðnir og etnir til beinabruðnings
um kvöldið ! Má af því marka hve mann-
fjöldinn hefur verið mikill á heimil þeirra
hjóna. En þetta voru fyrstu skotin í ós-
unum, en önnur fylgdu svo á eftir og
eyðilagðist svo ár frá ári selveiðin í ós-
unum, en sem áður, var þar afar mikil
i nætur.
Mesti sægur dó svo af þessum flæk-
ingslýð hér á Suðurnesjum, og var um
kennt matarviðbrigðum og of miklu áti,
eftir allt hungrið, sem þessir flækingar
voru áður búnir að líða. varð að síðustu
að taka botnfjalirnar úr rúmstæðum í
Ivotvogi í likfjalir utan um hina dánu.
Samtímis Vilhjálmi í Ivotvogi, bjó þá
í Kirkjuvogi Guðni sýslumaður; er fatt
eitt að segja um búskap sýslumannsins
í Kirkjuvogi, en kunnugt er að hann var
stórrikur maður eftir islenzkum mæli-
kvarða, átti t. d. alla Kirkjuvogstorfuna,
auk annara eigna. Smiða lét hann afar-
stóran og vandaðan teinæring, sem hann
hafði til fiskveiða á vetrarvertiðinni, en
til Geirfuglafanga til Geirfuglaskerja á
sumrin og lánaðist vel. 1785 tekur svo
við búi í Kirkjuvogi hinn merki héraðs-
hötðingi og mikilmenni Hakon Vilhjálms-
son frá Kotvogi, var hann þá giftur Ing-
veldi dóttur Guðna sýslumanns og erfði
með henni alla Kirkjuvogstorfuna auk
fleiri jarða, en Kotvoginn tók hann að
erfðum eftir Vilhjálm föður sinn. Var
Hákon talinn af samtið sinni hinn mesti
höfðingi og stórmenni allra Suðurnesja,
og var hann stundum nefndur hinn ó-
krýndi konungur Suðurnesja. Um langt
skeið var hann lögréttumaður og marg-
sinnis lögsagnari tengdaföður sins (gengdi
sýslumannsstörfum). En þó Hákon væri
óskabarn hamingjunnar bæði að auðlegð
og mikilleik, og sæti sólarmegin við há-
borð hamingjunnar að mannvirðing og
metorðum, þá var þó eitt sem angraði
hinn mikla mann, en það var að hjóna-
sængin var orðin brostfeldug! Ingveldur
kona hans orðin geðbiluð og »gölluð af
fleiru en því«, en Hákon var konukær,
og kunni þvi illa að eiga meingallaða
konu, en tvíkvæni (Bigami) bannaðmeð
lögum í landi hér! En svo er það einn
sólfagran sumardag i ágústmánuði 1809,