Ægir - 01.11.1931, Blaðsíða 14

224
ÆGIR
bjóst til að fara að svæfa mig, en eins
og gengur óg gerist í sveit á gamlárs-
kvöld, þá var flest af vinnuhjúunum
komið á tvístring um aðra bæi, til að
skemmta sér, bæði við spil, söng og vín-
drykkju m. m. Var því ekkert vinnu-
hjúanna í herberginu nema fóstra mín
og einn vinnumannanna sem Eyjólfur
hét, en hann var þá kominn í rúmið og
sennilega sofnaður, þó ég ekki muni
hvort svo var. En nú kom Ásmundur
upp á loftið, sjáanlega mikið drukkinn,
settist hann á rúm sitt og grét beisklega.
Þegar fóstra mín sá og heyrði sorgina
hans Ása, stóð hún strax upp af rúmi
sinu og gekk til hans. »Hvað gengur að
þér góði minn. — Af hverju ertu að
gráta elskan min. — Segðu mér það
væni minn, Kannske ég geti eitthvað bætt
úr þessu fyrir þér vesalingur, sagði Finna
fóstra mín, en Ási gat engu svarað fyrir
grátstun og ekka, — herti að eins á
hljóðunum, en nú kom móðir mín úr
sínu herbergi, hafði hún heyrt hljóðin
í Ása, og kom þvi til þess að reyna
að hugga hann i þessu hörmunga-
ástandi, sem Ási var í! »Af hverju ertu
að gráta Ási minn, langar þig í meira
vín, væni minn?« spurði móðir mín, með
sinni mildu og mjúku rödd. »Ne-he-ei«,
þvældist út úr Ása með ekka miklum.
»Nú hvað er þá sem að þér amar, fyrst
þú ekki vilt meira vin, segðu mér það
strax«, sagði móðir mín ennfremur í
nokkuð hvassari róm, þá komlokssvar-
ið hjá Ása, og var það svona :
»Hún vill ekki lofa mér það, stelpu-
skrattinn (unnustan), hún segir að ég sé
svo fullur!« — Og svo herti Ásí á grát-
inum og grátstununum, svo ekkinn var
orðinn eins og sogmynduð dauðahryggla
í manni, sem er í andarslitrunum! En
móðir mín beið ekki eftir frekari skýr-
ingu á sorginni hans Ása, heldur gekk
hún hröðum skrefum ínn í heibergi sitt
aftur, og ég held að hún hafi lokað ó-
venjulega hart á eftir sér hurðinni. En
fóstra mín sýndi Ása ekki meiri samúð
en það, að hún veltist um í hlátri, svo
Ása blöskraði og hann hætti alveg að
skæla! En ég í barnslegri einfeldni hélt
þá, að Lauga hefði ekki viljað lofa Ása
að fara að tlakka á aðra bæi, af því að
hann var svo fullur.
Frá þessari stundu, og þar til ég var
orðinn fullra fjögra ára, eru endurminn-
ingar viðburðanna fyrir mér, sem óljós-
ir og óskýrir tindar, sem gægjast fram
úr þykkum þokumekki, en sem ekki er
hægt að átta sig neitt á. Viðburðir þess
tíma (fjórða ársins), eru hjá mér sem
sundurleitir draumórar, ekkert upphaf,
enginn endir, rámar í margt, sem kallað
er, en man þó ekkert, en úr því ég er
kominn á fimmta árið, eru hinir dag-
legu viðburðir mérífersku minni, eink-
um þó hið fjöruga sjómannalíf sem þá
var i Hafnahreppi og sem tilgangurinn
með ritgerð þessari er að skýra hér frá.
Á fyrri öldum bjuggu hér í Hafna-
hreppi ýmsir dugandi bændur og búhöld-
ar góðir, en sem hér yrði oflangt mál
að ættfæra og nafngreina, þó vil ég geta
þess að um aldamótin 1700 bjuggu i
Kirkjuvogshverfinu þrír merkisbændur,
Runólfur Pórðarson, Eirikur Þórhallsson
og Gísli Illhugason. Allir voru þeir lög-
réttumenn, vel að efnum búnir eftir á-
stæðum og taldir sjómenn góðir og sjó-
sóknarar eftir þeim skipakosti og ófull-
komnum útbúnaði, sem þá var á opn-
um fleytum hér á Suðurnesjum. Sam-
timis þessum mönnum bjó þá í Kotvogi
(fæðingarstað minum) Hákon Jónsson
Árnasonar, sem verður að teljast fyrsti
búandi Kotvogsins, en móðir Hákonar