Ægir - 01.12.1931, Blaðsíða 12

240
ÆGIR
eins og kunnugt er, vandaða verkun, ef
hún á að vera mannamatur. Eldsneyti
var þá ekkert annað en eintómt fjöru-
þang. Engin koi, engin spíta, eintómt
þang og aftur þang með kveljandi kaf-
reyk og kæfandi hósta, sem bergmálaði
út frá eldhúsunum, eins og hrynjandi
stórgrýtisurð í hafróti. En oft hefur mig
undrað það, hvað þessar eldabuskur
voru hreinustu sérfræðingar í að þekkja
og greina í sundur í þessum ámu-víðu
pottbáknum, hvar hverjir laxmenn lögðu
sér til í soðið, því hverjir laxmenn urðu
að fá í sitt trog það sem þeir lögðu til,
annars var snurða hlaupin á ástarband-
ið, sem oft var á millum eldhúss og
skála! En sennilega hefur það létt und-
ir minni eldhúsbusknanna, að þær höfðu
margar þunnar fjalir, sem þær stungu
niður í þessi pottbákn millum hluthaf-
anna í pottinum.
Mishreinlátir voru sjómenn þá með
sjálfa sig, engu síður en nú, sumir þvoðu
sér á hverju kvöldi, bæðiandlitog hend-
ur, að afloknu dagsverki, en svo voru
það aðrir, sem látu nægja að lauga bara
höndur sinar, en létu andlitin njóta fullr-
ar hvíldar við hversdagsþvotti til helg-
anna, og loks voru það einstaka menn,
sem aldrei þvoðu sér alla vertíðina út,
hvorki hendur né andlit og minnist ég
þar sérstaklega eins — hans Jóa litla —
en af því að allt okkar land morar nú
orðið af heilbrigðisfulltrúum og heil-
brigðisnefndum, þá ætla ég að segja hér
þessum heilbrigðisnefndum til lofsam-
legrar eftirbreytni, sundurlausa smákafla,
af náttúruhreinlætinu hans Jóa!
Hvað margar vor- og vetrarvertíðir ég
var samtíða honum Jóa, man ég ekki
með vissu, en hvort það nú heldurvoru
4 eða 5 ár, sem við vorum samtíða, þá
er það víst að allan þann tíma, sem við
vorum saman, þvoði hann sér aldrei,
hvorki hendur né andlit, voru hendur
hans alltaf til að sjá, sem óþveginn illa
hreistraður isubelgur, en saurhleðslan á
öllu andlitinu, eins og svartir ölduhrygg-
ir, með gulgráum fannasköflum hér og
þar! en augabrúnunum og öllum þeim
skítútbúnaði, sem þar gaf að lita, ætlaég
ekki að fara að lýsa og hefði hann Jóí
litli ekki verið svo hundheppinn á stund-
um, að fá ausandi ágjöf á sjónum, efast
ég um að hægt hefði verið að þekkja
hann frá fjóshaugnum.
En heilbrigðisfulltrúarnir okkar hefðu
átt að vera komnir til okkar á vorin eftir
vertíðarlokin, og sjá hann Jóa við grút-
arbræðsluna, þegar hann var að kafa
niður i grútarpottana upp að öxlum, til
þess að kreista í sundur lifrina og grút-
inn, og svo kom maturinn til hans Jóa,
þá byrjaðihann að sletta handleggjum og
höndum, svo grúturinn sindraði í allar
áttir! Svo tók hann við matnum sínum,
án frekari handþvottar og borðaði svo
með beztu lyst!
Og þá var ekki síður ánægjulegt að sjá
náttúruhreinlætið hans Jóa litla, þegar
hann var »forarprestur« hjá okkur á
vorin ! Altaf fór hann niður í forina þeg-
ar hún var honum i hendur og svokaf-
aði hann með fötuna niður að botni
eftir slor- og mykjumaukinu, því ekki
vantaði trúmennskuna hjá honum Jóa;
kom þá fyrir að niðurandiitið fór i kaf,
og eitthvað smáræði slettist inn í munn-
opið, og þá skirpti hann Jói nú skarpt
frá sér, því bein slorforaræta var hann
ekki, en svo kom kaffið og lummurnar^
og þá fór Jói að sletta handleggjum áð-
ur en hann tók við lummunum sínum.
og svo drakk hánn kaffið sitt og hám-
aði í sig lummunum með öllum þeiro
bætiefnum sem finnast í einni sloríor!