Ægir - 01.12.1931, Blaðsíða 13

ÆGIR
En hann Jói litli var eins hvgginn og
hann var hreinlátur, þvi hann gætti þess
vandlega að hafa alltaf langar og skarp-
ar neglur á fingruuum, sem hann svo
notaði sem mokstursvélar eða klórur,
þegar ofhleðsla var komin á andlitð og
hann var hættur að geta haldið höfði
fyrir skít!
Og sennilega hefur það verið þessu
náttúru-hreinlæti hans Jóa að þakka, að
þó »innflúenza« og aðrar farsóttir herj-
uðu hreppinn, og leíddu alla hreppsbúa
til sængur yfir iengri og skemmri tíma,
þá gættu þessar farsóttir þess þó vand-
lega, að halda sig altaf i hæfilegri fjar-
lægð frá honum Jóa, því þær vissu sem
var, þessar banvænu »bakteríur«, að það
var þeirra sjálfra bráður bani, ef þær
lentu innan vébanda skit-skjaldborgar-
innar hans Jóa litla!
Og þá var hann Jói litli ekki síður
hreinlátur með sálina sína, en líkamann
— já, það mátti nú segja, að sálar-
hreingerningin hans Jóa, var enginn katta-
þvotlur. Altaf hafði hann að minnsta
kosti, eina sfór-sálarhreingerning á hverju
vori um Jónsmessuleitið, og valdi hann
til þess þann daginn, sem hann var
sendur inn í Keflavik, en aumingja Jói,
hann kunni sér ekki hóf við þessa sálar-
hreingerning sína, því hann hamaðist
við sálar-þvottinn þar til hann hneig
niður einhversstaðar á miðri Hafnaheið-
inni, og voru þá sendir þrír menn (við
bræðurnir tveir og einn vinnumannanna)
til að sækja Jóa, og var gráskjóni gamli
líka hafður með í förinni. Var Jói svo
lagður eins og taðpoki þversum á grúfu
á klárinn, og hélt svo einn af okkur í
lappirnar, annar i hausinn, en sá þriðji
teymdi klárinn! En á meðan haldið var
heimleiðis, var Jói altaf að ^yngja and-
lega sálma og þylja hjartnæmar bænir,
og biðja fyrir sálinni sinni, en oft urðum.
241
við þá að stoppa á leiðinni á meðan Jói
lét blessunar-daggir úr »Mímis«-brunni
Keflavíkur, drjúpa niður á sálina sína!
Nú eru liðin full 50 ár, siðan ég var
samtíða honum Jóa, en fyrir 5 árum
síðar, spurðist ég fyrir um, hvert Jói
mundi vera lifandi, og var mér þá sagt,
að hann væri lifandi, með stálsleginn
skrokk og óslitið starf, þá orðinn fjör-
gamall maður, og sennilega er hann Jói
litli lifandi enn þá, því það er ekki fyrir
neinn hægfara dauða, að herja á skít-
skjaldborgina hans Jóa lilla!
Eins og áður befur verið sagt, þá átti
hver háseti að vera kominn að sínum
keip á Kindilmessu-dag, því þá var tein-
æringunum snúið upp og settir i naust
ef veður leyfði, og ekki var mánudagur.
Höfðu allir formenn hina megnustu ótrú
á, að setja skip sin í naust á mánudegi,
og margir formenn, sem ekki réru fyrsta
róðurinn á vetrarvertiðinni á mánud.,
þó veður væri gott og blíðu sjóveður.
Brennur þessi mánudags-ótrú enn þá
við hjá fjölda sjómanna hér á suður-
nesjum, og má finna eldri menn hér,
sem þykjast hafa staðreynd fyrir því,
að ýms óhöpp, ólán og andstreymi, og
jafnvel skiptap og dauði, hafi hennt þá
formenn, sem settu skip sín i naust á
mánudegi eða byrjuðu róðra á þeim degi,
en það yrði allt of langt mál hér, að
fara að rekja sögu slysa og annara ó-
happa, sem lengd eru við mánudags-
hjátrúna frá fyrri tímum. Framh.