Ægir - 01.10.1933, Blaðsíða 14

244
ÆGIR
Ég var ekki í neinum vafa um, að eitt-
hvert skip mundi vera í nauðum statt
úti fyrir Skaganum, svo ég tók þá ákvörð-
un að fara beina leið til Isaks Sigurðs-
sonar vitavarðar ó Garðskaga og vekja
athygli hans á þessu, ef hann hefði ekki
orðið var við skipsílautið.
í*egar ég kom vestur fyrir Hof, sá ég
greinilega ljós á skipi, sem virtist vera
mjög nærri landi ef ekki, að það stæði
fast á Flösinni. Aftur var blásið í gufu-
flautuna og var ég þá sannfærður um,
að skipið væri strandað. Enda var það
svo. Þegar ég kom heim að húsi ísaks,
frétti ég, að hann væri í vitanum og hús-
karlar hans með honum. Fegar þangað
kom, fann ég ísak að máli ogsagði hann
mér, að skipið væri strandað, að likind-
um á Flasarhausnum, Isak hafði séð
skipsljósin nokkru áður en skipið blés í
fyrsta sinn, og áleit hann, að það hefði
steytt rétt um það bil og fyrsta flautið
heyrðist.
Hjá Isak voru staddir nokkrir menn
af yztu bæum í Útgarði og menn, sem
bjuggu á Skaganum, frá 2 bæjum.
Var nú farið að ræða um hvað gera
skyldi. Útfall var, en brim svo mikið,
að ekki var álitið hugsanlegt að koma
út opnum bát út að hinu strandaða skipi,
sem sýnilega, eftir ljósunum að dæma,
veltist á skerinu. Hugsanlegt var, að
komast mætti fram undir skipið um
fjöruna, fótgangandi eftir Flasarrifinu,
sem þó ekki þornaði alveg um fjöru,
vegna þess að smástreymt var. Var nú
ákveðið að ná í opið skip í næstu naust-
um og setja það eftir bjarninu alla leið
út á Garðskaga og síðan fram Flösina
og Rifið, sem er mjór tangi flatur og
lágur, sem gengur i útnorður frá sjálfri
Flösinni. Fremst á rifi þessu eða tanga,
eru háir klettar, ekki þó mjög háir, og
heita þeir, sá sem fjær er landi Stóri
Flasarhaus, en hinn, sem er nær landi
og áfastur við Rifið, heitir Litlihaus.
Mjótt lón en djúpt er milli hausanna
þó fjara sé. Báðir fara klettar þessir, Litli
og Stóri haus í kaf um stórstraumsflóð,
og þegar brim er t útsynningum á vet-
urna, er sjórinn hræðilega úfinn og hol-
skeflur ægilegar á þessum stað, eins og
allstaðar á þessum stöðum. En einna
ægilegastur er þó sjórinn í hafróti á Flas-
arhausnum.
Ekki er að orðlengja það, að sumir
af mönnum þeim sem safnast höfðu
saman við vitann, fóru nú að ná í skipið
í Lambastaðavör og var það ekki á-
hlaupaverk, skipið var þó ekki notað
þegar til kom, en ég og nokkrir aðrir
fórum fram á Flösina, sem öll var upp
úr sjónum, vegna þess að smástreymt
var og einnig vegna þess að nú var mik-
ið fallið út og var ólitið að fjara mundi
verða um kl. 10Va—11 þetta kvöld. Þeg-
ar við komum fram fyrir svo kallaða
Steinbitakletta, sem eru stórir klettar
rétt fyrir ofan þar sem Rifið byrjar, var
ekki svo mikið fallið út, að ráðlegt væri
að leggja af stað fram lengra. Eina eða
tvær handluktir vorum við með og varð
það að góðu liði, þó ekki lýstu þær vel.
Skipið hafði þegar hér var komið blásið
mikið og lengi í gufufiautuna, og ljós sá-
um við á flökti til og frá um þilfarið,
að því er virtist. Skipið sjálft sásl ó-
glöggt vegna myrkurs, en móta sást þó
fyrir þvi, þaðan sem ég og félagar mín-
ir voru staddir. Um 9-leytið hætti skip-
ið að blása og um líkt leyti hurfu öll
ljós, nema ljósin í masturtoppunum. En
sem komið var höfðum við enga hug-
mynd um hvaða skip það var, semstrand-
að var. Mest vorum við hræddir um, að
skipsmenn hefðu sett á flot skipsbát, því
oft eru útlendingar sem stranda hér við
land, fljótir að gera slíkt og hefur mörg-