Ægir - 01.03.1947, Side 5

Æ G I R
67
Afni Friáriksson:
Nokkur orð um
fiskveiáar og réttindi til fiskveiða.
er mála sannast, að öll fiskimiðin
‘* l landgrunnum kringum ísland muni eklvi
leynast íslenzkum fiskveiðum einum of
1 umt athafnasvið, þegar skipastóll lands-
’aanna og tækni sú, sem honum fylgir, er
koinin i fyrirhugað framtíðarhorf. Þessi
skoðnn liefur einnig komið fram hjá Ný-
kyggingarráði, þar sem það segir síðast i
forniálanum fyrir: „Áætlanir og greinar-
Sei'ðir um sjávarútveg íslendinga fram til
*lrsins 1951“: „Ráðið er þeirrar skoðunar,
floti samsettur líkt því og gert er ráð
lyrir í áætlun II verði hlutfallslega ódýr-
astur, 0g að um leið væri raunverulega
’omizt nokkuð nálægt því markmiði, sem
laðið álítur að gilda eigi fyrir sjávarútveg
slendinga, sem sé það, að við getum að
oiestu ef ekki að öllu leyti tekið þann fisk
'l okkar miðum, sem taka má án þess að
kengið sé fiskistofninn." Nýbyggingarráð
arinnar sé stefnt í opinn voða vegna að-
S'erðarleysis í dýrtíðannálunum?
^ Sé skotið á frest að færa framleiðslu-
'ostnaðinn hér á landi sem mest í sam-
lænii við það, sem hann er hjá þeim fisk-
'eiðiþjóðum, er samkeppni há við okkur,
siefnum við framtíð þjóðarinnar í ótví-
la“ða hættu. Sérhverjum einstakling her að
kera sér grein fyrir þessu og haga sér i
Saniræini við það. Honum ber að taka á sig
I hyrði, sem af því flýtur að kippa málum
hessuni í viðunanlegt horf, svo fremi að
yrðin sé látin koma á bökin í samræmi
"ð burðarmátt þeirra.
31. marz.
L. K.
telur, að sá skipstóll, sem áætlaður er sam-
kvæmt áætlun II muni geta veitt um 472
þús. smál. af botnfiski á ári, miðað við nýj-
an fisk upp úr sjó. A árunum 1919—1937
var meðalafli af öllum botnfiski, sem tek-
inn var á íslandsmiðum tæplega 480 þús.
smál. eða aðeins tæpl. 8 þús. smál. meira
en ráðið telur að við einir getum veitt. Þessa
veiði þoldu j>ó viðkvæmustu fiskstofnarnir,
eins og skarkoli, lúða og ýsa, ekki, og er
því ljóst, að okkur íslendingum ætti að vera
það leikur einn að fullnytja botnfiskstofn-
ana á landgninninu (þ. e. alla ísl. nytjafiska
að sild undanskilinni). Út frá sjónarmiði al-
þjóða bagsinuna er þessi staðreynd mikils
virði, þar sem hún, ásamt tryggingu fyrir
því, að sókninni sé stillt svo i hóf, að stofn-
arnir séu ekki arðrændir, heldur hafisl af
þeim hámarksnot, skapar grundvöll undir
einkanýtingu fslendinga af fiskistofnunum
við landið.
En fyrst af öllu þarf að fást nægilega víð-
tæk viðurkenning fyrir því, að sumar þjóðir
hafi meiri hagsmuna að gæta en aðrar á
tilteknum hafsvæðum. Það er augljóst mál,
að enda þótt slík hafsvæði kunni að hafa
gildi fvrir margar þjóðir, beinlínis og óbein-
línis, geta þau þó haft alveg sérstakt gildi
fyrir eina þjóð, og á það ekki sízt við um
fiskveiðarnar við ísland. Þannig mundu t.
d. Bretar, sem sóttu meira en tvöfalt verð-
mæti en fslendingar í íslenzkan sjó á ára-
bilinu 1932—1937, standa þvínær jafnréttir
í efnalegu tilliti, þótt þeir hættu að sækja
hingað til fanga, en á hinn bóginn er auð-
séð, að íslendingar gætu ekki lifað menning-
arlífi á nútímavísu í Iandi sínu, ef þeir nytu
ekki auðæfa sjávarins.