Ægir - 01.12.1971, Blaðsíða 18

368
ÆGIR
október er r/s Árni Friðriksson enn við síldar-
rannsóknir á Austfjarða—Jan Mayen-svæðinu.
Fengust þá nokkrar síldar í reknet af og til djúpt
ANA frá Langanesi, og eins á svæðinu S og SA
frá Jan Mayen, en torfur fundust engar.
Þá var leitað síldar á Austfjarðamiðum fyrri
helming desembermánaðar, en án árangurs.
Af framansögðu er ljóst, að tilraun var gerð
til þess að hafa upp á og fylgjast með göngum
norsku síldarinnar. Þetta mistókst nú í fyrsta
sinn um árabil, þannig, að svo til ekkert er vitað
um göngur síldarinnar frá því hún lauk hrygn-
ingu til áramóta. Að hinu leytinu er Ijóst, að
veiðanlegar torfur hafa aldrei myndazt a. m. k.
ekki svo lengi, að neinu máli skipti.
Þá eru þau sýnishorn, sem tókst að afla, svo fá-
tækleg, að af þeim er ekki hægt að draga neinar
ályktanir, enda fékkst enginn afli norðanlends og
austan sumarið 1970.“
Áhrif afldbrestsins á markaái
Norðurlandssíldar.
Eftir aflabrestinn sumarið og haustið
1969, leituðu kaupendur Norður- og Aust-
urlandssíldar í vaxandi mæli eftir kaupum
á öðrum síldartegundum, einkum síld frá
norðanverðum Bretlandseyjum, Skagerak-
síld, íslenzkri Suðurlandssíld og kanadískri
síld. Síldin frá miðunum við norðanverðar
Bretlandseyjar og í Skagerak var óvenju-
stór haustið 1969 og frá Kanada fékkst
mjög stór síld (um 4 stk. pr. kg.) á ótrú-
lega lágu verði. Síldarskortur á mörkuðum
Norðurlandssíldar varð því minni vetur-
inn 1969/70 en búizt hafði verið við.
Með tilliti til reynslu ársins 1969 hófu
kaupendur þegar fyrri hluta árs 1970 víð-
tækan undirbúning að öflun síldar frá ýms-
um nýjum veiðisvæðum og verður nánar
vikið að þeim málum undir kaflanum um
markaðsmál Suðurlandssíldar hér á eftir.
II. HjaltlnndssHdin.
Söltun og sala síldannnar.
Árið 1970 gekk sala saltaðrar Hjalt-
landssíldar mjög erfiðlega. Að frumkvæði
Síldarútvegsnefndar fóru fram í Reykja-
vík viðræður við fulltrúa sænskra síldar-
kaupenda, dagana 2. og 3. apríl, varðandi
sölumöguleika á saltaðri Hjaltlandssíld til
Svíþjóðar. 1 byrjun fundanna var mark-
aðsástandið rætt almennt og upplýstu Sví-
arnir, að sænsku niðurlagningarverksmiðj-
urnar ættu nægilegt magn af sykur- og
kryddsíld a. m. k. fram í september og þar
að auki væru á lager um 25 þús tunnur af
venjulegri saltsíld, sem tæki a. m. k. 5
mánuði að selja. 1 því sambandi gátu þeir
þess, að visst “panikástand" hefði skapazt
um tíma haustið áður, er Norðurlandssíld-
in brást, og hefðu þá margir keypt á alltof
háu verði. Þeir sögðu að síld bærist víðar
að á sænska markaðinn en áður og væri
reynsla síðustu vertíðar sú, að unnt væri að
nota ýmsar aðrar tegundir síldar en hina
venjulegu „lslandssíld“ (Norðurlandssíld).
Sögðu þeir, að allgóð síld, sem veiðzt hefði
á svæðinu við Hjaltland og í Skagerak,
hefði borizt á sænska markaðinn. Síld
þessi hefði að nokkru leyti verið flutt ísuð
í kössum til Svíþjóðar frá Hirtshals og
Skagen og hefði hún verið bæði feit og stór,
mestmegnis 3,5—4,5 stk. pr. kg. Þeir kváðu
það mikið hagi’æði fyrir sænska kaupend-
ur að fá síldina keypta í Danmörku, því
þar gætu þeir fengið að velja úr stærstu
síldina til söltunar og auk þess sparaðist
mikill kostnaður, þegar hægt væri að salta
síldina í Danmörku eða Svíþjóð og láta
hana verkast í eigin vinnslustöðvum eða
geymsluhúsum. Þá gætu þeir og notað
gamlar, áður notaðar tunnur, sem alltaf
væri nóg af og hefðu verið kaupendum
nánast einskis virði. Þá héldu þeir því
fram, að í hverjum kassa af ísaðri síld
væri 10—12% yfirvigt.
Þeir kváðu ekki koma til greina kaup á
heilsaltaðri síld frá íslandi eins og árið áð-
ur og héldu því fram, að það væri almenn
skoðun og reynsla sænskra kaupenda, að
ekki væri unnt að bjarga gæðum síldarinn-
ar með því að eftirskera hana í landi. Fisk-
urinn yrði eftir sem áður dökkur og ljótur.
Þá bentu þeir á, að hætta á átuskemmdum
ykist stórlega, ef síldin væri ekki haus-
skorin og slódregin strax við söltun og tóku
fram, að ef ekki fengizt „lslandssíld“
(Norðurlandssíld) á komandi vertíð,