Ægir - 01.03.1993, Blaðsíða 26

Hugmynd Kristins að beitningastatívi svo sem lýst er í greininni. Seinna kom í ijós að
línurennan ein nœgði til þess að línan rynni úr beitningabjóðum.
þessu nokkuð áfram. Ég átti vals,
sem lagði upp á raðirnar á efninu, en
ég þurfti að leggja allmikla vinnu og
efni í vals, sem lagði pípurnar fer-
kantaðar og líka smíðaði ég tilheyr-
andi lokkvél fyrir rifurnar í botninn
og skörðin í pípuefnið að neðan. Ég
var ekki búinn með þetta smíði fyrr
en í febrúar. 5. mars sigldi það frá
Kópaskeri í stórum kassa, ég held
með Sterling. Þessu fylgdi reikningur
til Fiskifélags íslands, kr. 600.-, 20
pípukransar á kr. 20,- og 2 línurenn-
ur á kr. 200.-.
Það var víst kontið undir sumar-
rnál, þegar ég fékk bréf frá Kristjáni.
Segir hann, að þetta hafi allt gengið
illa. Hann hafi pantað þetta fyrir tvo
skipstjóra á skútum. Hafi þeim ekk-
ert litist á þetta, þó muni annar eitt-
hvað hafa reynt það, því hann hefði
sagt, að beitan hefði viljað slitna af
rörunum. Sagðist hann mundi reyna
að ná þessu verði seinna en varaði
mig við að senda svona reikning á
Fiskifélagið, ég ætti enga kröfu á það.
Ég skrifaði honurn aftur og sagði
honum, að ég hefði aldrei efast um
það að hægt væri að skera svo stóra
beitu að það þyrfti að troða henni í
rörin, væru þau þó mun víðari en
þau sem hann hefði séð. Líka sagði
ég honum, að ég teldi mig eiga að-
ganginn að Fiskifélaginu samkvæmt
símskeytinu og mundi geta krafist
þess nteð lögum, ef ég nennti.
Þessi þræta endst okkur í rnörg ár.
Ég man að ég sagði einu sinni í bréfi
til hans, að rennan mín væri þegar
farin að rnoka milljónum inn í þjóð-
arbúið. Ekki bar hann á móti því, en
sagði að þetta hefði komið svo seint,
að hann hefði tapað tækifæri á að ná
þessu hjá þeim, sem báðu urn það,
nú væri annar þeirra kontinn á höf-
uðið, en hinn dáinn.
Ég held að það hafi verið 1934,
sem Sæmundur bróðir minn kom
sunnan úr Reykjavík. Þá var hann
með 250 krónur frá Kristjáni Bergs-
syni sem hann sagðist eiga að af-
henda mér með því skilyrði, að ég
gerði ekki meiri kröfur til Fiskifélags-
ins.
1943 var konan mín stödd í
Reykjavík. Þá fór hún á fund Krist-
jáns Bergssonar og talaði um þetta
við hann. Kenndi hann henni það
ráð þá, að ég skyldi skrifa sögu þessa
máls og finna svo Helga Pálsson á
Akureyri. Þetta gjörði ég þá um
haustið. Hann flutti þetta mál a
fjórðungsfundi Fiskifélagsins þar.
Fékk ég bréf frá fundinum, þar seni
þeir segjast ekki hafa mikil peninga-
ráð, en gjöri sér til gamans að senda
mér 200 kr. og segjast munu fylgja
því eftir á aðalfundi að þingið veitti
mér einhverja viðureknningu. 1944,
eftir rétt 20 ár, veitti Alþingi mér
20.000,- kr.
Svo fór að önnur af þeim
tveim línurennum sem Kristinn
sendi til Fiskifélagsins var aldrei
notuð, en fyrir nokkru kom í ljós
að hún hafði varðveist í sinni
upprunalegu mynd hjá félaginu.
Var leitað eftir því við Fiskifélag-
ið að það afhenti línurennuna til
varðveislu á safni og veittu ætt-
ingjar Kristins henni móttöku
22. mars sl., eða rúmum 67
árum eftir að höfundur hennar
sendi hana frá sér. Henni hefur
nú verið komið fyrir hjá Safna-
húsinu á Húsavík.
128 ÆGIR 3. TBL. 1993