Tímarit lögfræðinga - 01.06.1959, Qupperneq 18

hagslegt bolmagn skortir — og er slíkt margoft æskileg-
asta leiðin. Ef slíkt rejmist ekki kleift, verður að ráðstafa
harninu til hæfra uppalenda, og þá kernur margt til greina,
t. d. fóstur, ættleiðing eða vistun á einhverskonar upp-
eldisstofnun.
Nj'justu rannsóknir í uppeldisfræði, sálarfræði og sak-
fræði hafa leitt í ljós, að vistun á uppeldisstofnunum til
langframa sé ekki æskilegt uppeldisúrræði, ef annars er
úrkosti, þar sem börn fari þar margs á mis, jafnvel þótt
aðbúnaður að þeim sé allur jafngóður og frekast verður
á kosið. Rannsóknir vísindamanna eru mjög í vil uppeldi
á heimili, og þá einkum uppeldi með móður eða lielzt
háðum foreldrum. Þessar rannsóknir, sem ekki er tölc á
að skýra hér nánar, benda ótvírætt til þess, að uppeldi
á einkalieimili sé að öðru jöfnu farsælla en uppeldi á
uppeldisstofnunum, og þær skjóta gildum stoðum undir
úrræði eins og fóstur og ættleiðingu. Á hinn bóginn er
svo þess að geta, að mörg heimili í þjóðfélagi standa
slikum börnum opin. Á þar einkum í lilut gift fólk,
sem elcki hefir orðið barna auðið, og er það oft
afbragðsfólk, þar sem allur heimilisbragur er til fyrir-
mvndar. Eins og greint er að framan, er það einnig títt,
að í hópi ættleiðenda séu hjón, sem eiga barn eða börn,
og má henda á, að hjón, sem eiga aðeins eitt barn, óska
oft að ættleiða barn, þar eð viss uppeldisleg vandkvæði
eru því samfara að ala upp einbirni. Þar sem ættleiðing
fer nálega alltaf fram af hendi aðilja, sem geta búið barni
uppeldi á heimili, hreppir barnið með ættleiðingunni sama-
stað og langoftast gott og traust heimili, en hefði ekki
haft að neinu slílcu að hverfa, ef ekki hefði lcomið til
ættleiðingar. Að vísu liefði harn þá stundum getað öðl-
azt fósturheimili, en telja má fullvíst, að þau hjón séu
allmörg, sem ekki hefðu ráðizt í að ala barn upp, nema
þeim væri tryggt með ættleiðingu að fá að hafa barnið
hjá sér til frambúðar og mega í hvívetna líta á það sem
eigið barn. Sú öryggiskennd, sem ættleiðing skapar að
80
Tímarit lögfræöinga