Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1939, Qupperneq 43

41
til hans. Hann var vel að sér í sinni grein, valmenni og átti
niiklum vinsældum að fagna.
Þegar kennsla í tannlækningum var tekin upp við Lækna-
skólann, var tilætlunin sú, að allir landsins læknar lærðu að
gera við einfaldar tannskenundir, svo komast mætti lijá því
að draga út lítt skemmdar tennur. Þetta var að vísu sjálf-
sagt, því tannsjúkdómar eru tíðastir allra kvilla, og þá var
hvergi tannlæknir nema í Reykjavík. Eigi að síður var það
eins dæmi, því hvergi voru læknum kenndar tannlækningar
við háskólana í nágrannalöndunum. Vér hefðum getað orðið
la'autryðjendur í þessum efnum, ef vér hefðum kunnað með
að fara. En því miður tókst svo til, að lengst af skorti flest,
sem hafa þurfti til kennslunnar: húsnæði, sjúldinga og nauð-
synleg áhöld, sem ríkinu eða háskólanum var skylt að leggja
til. Verður nú vonandi úr þessu bætt, þótt seint sé. G. II.
Sigfús Einarsson. 1877—1939.
Renni menn augunum yfir það sem af er tuttugustu öld-
inni og spyrji sjálfa sig, hver liafi starfað mest og bezt að
tónlist hér á landi um þetta skeið, þá verður ekki fyrir
spyrjanda nema eitt nafn: Sigfús Einarsson. Nærfellt alla
iyrstu fjóra áratugi aldarinnar vann Sigfús Einarsson að
hinum margvíslegustu tónlistarstörfum hér í hæ, ekki að-
eins sem tónskáld, heldur og sem söngsijóri margra beztu
kóra, er hér hafa starfað, sem organleikari við stærsla
söfnuð landsins, sem kennari við æðstu menntastofnir
landsins, sem tónlistardómandi og rithöfundur. í öllum
þessum margliáttuðu störfum liafði Sigfús aðstöðu — og
notaði sér liana — til heillaríkra og víðtækra áhrifa á ís-
lenzkt tónlistarlíf.
Þó að þau tónverk, sem liggja eftir Sigfús, séu ekki ýlyja-
niikil að vöxtum, miðað við afköst þeirra, sem hafa tóm
til þess að gefa sig eingöngu að tónsmíðum. þá hygg ég að
það mundi ekki liafa verið ófróðlegt, að kynna sér einn
hag í starfsæfi hans. Það mun oft hafa verið meira en átta
stunda vinnudagur, þegar unnið var að kennslu, kirkju-