Dýraverndarinn - 01.05.1979, Qupperneq 9

fámæltari - og auðvitað siðugri.
Deilur og rifrildi eru ekki tíð með-
al þessa fólks.
(Stærð: 1. 425-40 mm; v. 260
mm; n. 69 mm; fl. 49 mm. Þyngd
750 gr.)
tildran
([Arenarla interpres (L))
Tildran er allalgengur fjöru-
fugl víða um land. Hún er hánor-
ræn að ætt og uppruna, því að að-
alheimkynni hennar eru víðs veg-
ar um Norðurheimskautslöndin.
Hér er hún mestmegnis farand-
farfugl, sem kemur hér bæði í vor-
og haustferðunum norður og norð-
an. Hefur hún jafnan nokkura við-
dvöl hér í bæði skiptin, og er þá
oft margt af henni í fjörunum,
einkum þó á haustin. Sumt af
henni dvelst hér allan veturinn, og
ef til vill verpur eitthvað af henni
hérlendis norðanlands, en það er
þó í rauninni ósannað. Það er því
vafasamt, að hægt sé að telja hana
meðal alíslenskra fugla. Því að þó
að nokkurar tildrur sjáist hér í
fjörunum að sumarlagi í varpbún-
ingi, er það ekki nein bein sönnun
þess, að þær verpi hér, þótt það
geri það líklegra, að svo sé.
Tildran er svipuð lóu að vaxtar-
lagi, en nefið ef hlutfallslega lengra
og mjókkar fram. Stærðin er ámóta
og sendlingur eða ríflega það.
Hún kann best við sig í grýttum,
þangi vöxnum fjörum, því að þar
hefur hún nóg af smá lindýrum
og krabbadýrum, sem eru aðalfæða
hennar. Um háflæði, þegar þang-
klappirnar eru í sjó, verður hún
að hrökklast víðar um fjörurnar
og er þá helst alveg við flæðarmál-
ið eða þar, sem lækjarsprænur
eða önnur væta seytlar niður i
fjörurnar. A sumrum étur hún ým-
isleg skordýr og fleira þess háttar
og tínir einnig eitthvað smávegis í
sig af jurtafæðu.
Um varphætti tildrunnar vita
menn fátt. Hún kvað verpa á svip-
uðum slóðum og tjaldar eða sand-
lóur. Eggjatalan er hin venjulega
vaðfuglaeggjatala, 3-4. Eru þau
lítt frábrugðin eggjum ýmissa
annarra smávaxnari vaðfugla, og
um utungunartimann og ungaupp-
eldið er lítið vitað. Það hefur ver-
ið og er ennþá víðast hvar fáferð-
ult um heimskautalöndin, og því
hefur verið fátt um tækifæri til
þess að athuga varphætti tildrunn-
ar til hlítar.
Einkenni. Lítill, þybbinn fjör-
fugl, líkur lóu í vexti, dökkur á
baki og bringu, skræpóttur á höfði,
en hvítur hið neðra. Nefið græn-
svart, en fæturnir alla vega rauðir.
Tildran er oftast í smáhópum og
oft innan um aðrar tegundir fjöru-
fugla og er auðkennileg í fjarlægð
á því,hversu hvíti liturinn á kviðn-
um stingur í stúf við svarta bring-
una. Tildran er kvik á fæti og er
helst á malarkenndum eða grýttum
f jörum og snýr þá oft við smástein-
um eða þarablöðum með nefinu, til
þess að leita að æti undir þeim.
Undir eins og fer að örla á þara-
klöppunum við útfall, er tildran
meðal þeirra fyrstu, sem þangað
fara í ætisleit.
(Stærð: 1. 225—230 mm; v. 150
-158 mm; n. 21-23 mm; fl. 24
-2 mm. Þyngd 125-160 gr.)
Spurningar og svör
Litli páfagaukurinn minn, sem
°ú er 4 mánaða gamall, hefur fellt
mikið fiður og á höfðinu er hann
næstum sköllóttur. Hvað skyldi
ganga að honum? Ásgeir.
Svör: Litlir páfagaukar (ondu-
latar) fella ekki fiður á vissum
ádstíðum. Stundum liggja nokkrar
fjaðrir á botni búrsins, en stundum
líða svo nokkrir dagar, að engin
fjöður fellur. — Um þinn fugl er
það að segja, að allt er þetta rétt og
eðlilegt. - Þannig er, að ondulatar
dýraverndarinn
fella ungafiðrið einmitt þegar þeir
eru 4 mánaða gamlir. Nýi fjaðra-
hamurinn verður svo oft með nokk-
uð sterkari lit, en gamla fiðrið
hafði. - Meðan á þessum fjaðra-
skiptum stendur, er fuglinn oft
þungur til flugs og lítur út sem
vescell. - Gott er að bceta drykkj-
arvatnið hans með einum dropa af
fljótandi B-combin, og að sjálf-
sögðu hefur þú cetíð kalk-klump í
búrinu hans. A. K.
Er það rétt, að mjjólk úr geitum sé
feitari en kúamjólk, og er það rétt
að geitur fái aldrei berkla?
Jón K.
Svör: Já, mjólk úr geitum er
oftast með fitumagnið 5, en góð
kúatnjólk hefur 3,5-4, og geitur
eru óncemar fyrir berklum.
G. H.
Hve stór er hreiðurkassi (úr
krossviði) fyrir litla páfagauka, t.d.
lengd, breidd og hæð í sentimetr-
um? Einna.
Svör: Kassar þessir, sem hanga
utan á fuglabúrum, eru hcefilegir
21x13x16 sm. Innangengt þarf að
vera úr búrinu í kassann. Gatið fyr-
ir fuglinn er haft 4,5 sm í þvermál.
A. K.
9