Dýraverndarinn - 01.05.1979, Blaðsíða 26

Heill Hagalín áttræðum
Á s. 1. ári varð Guðmundur
G. Hagalín áttræður, hann var
mjög lengi ritstjóri þessa blaðs,
eða ein 17 eða 18 ár samfleytt.
Og á þeim árum breyttist Dýra-
verndarinn að mörgu leyti tii hins
betra. Guðmundur, sem er mikill
dýravinur var óspar á að nota
sinn hvassa penna, þegar ádeilu
þurfti við, hvort sem það nú var
vegna olíumengunar sjávar og
fugladauða, hreindýradráps eða
flekaveiði, fjár í svelti í ófærum
eða yfirleitt vegna hvaða dýra-
verndunarmála, sem upp komu
hverju sinni. - Ekki gleymdi hann
heldur yngri lesendum blaðsins,
því að fjölmargt skrifaði hann og
þýddi handa þeim af skemmti-
legu efni. -
Þegar Dýraverndarinn átti 50
ára afmæli skrifaði Guðmundur
mh a. þetta:
ÁRIN 1955-1964
Þegar ég tók við ritstjórn Dýra-
verndarans, var mér það ljóst, að
mig skorti sitthvað til að stjórna
slíku blaði. Ég hafði ávallt haft
gerði SDÍ hann að heiðursfélaga
sínum og var hann fyrsti heiðurs-
félagi sambandsins.
Sæmdur var M. Watson stór-
riddarakrossi Fálkaorðunnar með
stjörnu í viðurkenningarskyni fyr-
ir störf sín.
Blessuð sé minning hans.
G. H.
yndi af dýrum, verið mjög hneigð-
ur fyrir að kynna mér sem nánast
alla háttu þeirra og hafði liðið við
það, að aðstæður rnínar voru ár-
um saman þannig, að ég gat ekki
notið samvista við dýr. En ég var
svo sem enginn fræðimaður í nátt-
úruvísindum, og ég var ekki svo
kunnugur dýraverndunarmálum
sem skyldi. En það brann í mér
að sjá og vita, hve ennþá var illa
farið með dýr og hve illa voru
ræktar skyldur yfirvalda um gæslu
þeirra laga og reglugerða, sem
tryggja skyldu dýrunum mannúð-
lega meðferð.
Ég setti mér þrjár reglur, þegar
ég hóf ritstjórnina. í fyrsta lagi að
leggja áherslu á baráttuna fyrir
dýravernd og hlífast þar hvergi
við, hvort sem í hlut ættu stjórnar-
völd, gæslumenn laga eða ein-
staklingar. í öðru lagi að freista
þess að hafa í blaðinu sem fjöl-
breyttastan fróðleik um dýr og
frásagnir af þeim, vel og skemmti-
lega framsett, og ef slíkt efni
reyndist ekki fáanlegt í rituðu
formi, sem fullnægði kröfum
mínum, yrði ég að skrifa það eða
þýða og gefa því eins aðlaðandi
form og mér væri unnt, því að
auk þess sem ég vissi, að fjölmargt
af fullþroska fólki hefur yndi af
slíku efni, vissi ég, að þess var
brýn nauðsyn til að laða að blað-
inu hinar ungu og uppvaxandi
kynslóðir. í þriðja lagi að hafa
sem nánasta samvinnu við for-
ráðamenn blaðsins.
Ég varð þess fljótt vís, að rit-
stjórn blaðsins væri í rauninni
þakklátt verk. Ég fékk margt bréfa
frá ungum og eldri, þar sem lýst
var ánægju yfir blaðinu, og marg-
ir létu hana í ljós við mig, þegar
fundum bar saman. Ég hef sjaldan
verið glaðari en þegar ég ók úr
garði á bæ einum í Austur-Barða-
strandarsýslu. Ég kom þar síðla
dags og spurði, hvar byggi maður,
sem ég þurfti að hitta. Ég fékk
greið og góð svör, og mér var
boðið inn, en ég kvaðst því mið-
ur ekki hafa tóm til viðstöðu. Þá
var ég lítið eitt vandræðalega beð-
inn að staldra við, meðan sótt væri
kona, sem langaði til að sjá mig.
Ég var ekkert óvanur því, að
fólk, sem hafði lesið eftir mig
skáldsögur, ævisögur eða greinar,
26
DÝRAVERNDARINN