Dýraverndarinn - 01.05.1979, Blaðsíða 13

bað hún mig fyrirgefningar svo
eigi varð misskilið og ég hana, þó
hafði ég ekki sagt orð hvað þá
heldur ýtt við henni. Mörgum
börnum er illa við að láta klippa
sig, ef til vill var Táta hrædd
við að láta klippa klær sínar, enda
var henni illa við það alla ævi, en
við gerðum varúðarráðstafanir sem
að gagni komu og útveguðum
okkur klippur frá Danmörku. En
alltaf var hún mjög kát þegar kló-
klippingu var lokið.
Eftir að ég hafði bundið um
sár okkar og sett heftiplástur yfir
fór ég á slysavarðstofu, sýndi lækni
sárið og sagði sem satt var að
þetta væri hundsbit. Læknirinn
byrsti sig og sagðist heimta að
fá að vita hvar þessi grimmi hund-
ur væri svo hægt væri að lóga hon-
um. Eg sagði sem satt var að þetta
hefði verið mér að kenna en óvilja-
verk hjá dýrinu, sem væri vinur
minn og við værum fullkomlega
sátt. Hann vildi nú ekki gefa sig,
svo ég sagði að þá færi ég heim
aftur og léti ráðast með sárið.
Þá var nú farið að athuga sárið,
sem ekki var stórt en nokkuð
djúpt, fékk ég einhverja sprautu
°g meðan verið var að búa um
það, fann hjúkrunarkona ein er
þar var nærstödd sig knúða til að
upplýsa mig um að hundar ættu
ekki að vera í þéttbýli, heldur
uppi í sveit sem þeir hefðu alltaf
verið. Ég taldi hana nú ekki fróða
um sögu hundakyns og benti henni
a að þegar hundar voru fyrir æva-
löngu veiðidýr er veiddu í hóp-
um, myndi hún, ef uppi hefði
verið á þeim tíma, ung og þrótt-
1T>ikil, hafa sveiflað sér grein af
gtein í leit að ávöxtum sem hún
svo hefði stýft úr hnefa. Varð af
þessu nokkur kátína hjá fólki er
tJl heyrði, en ekki var rætt við
dýraverndarinn
mig um hunda almennt eftir þetta.
Vel fannst mér gengið frá sárum
og ekkert yfir neinu að kvarta. Ég
átti að mæta nokkrum sinnum, fá
sprautu og láta hreinsa sárið, gerði
ég það samviskusamlega, en ekki
greri sárið. Gekk þetta nú nokk-
urn tíma og var sárið orðið frek-
ar ljótt og verkur upp í öxl.
Þá var það eitt kvöld er ég kom
heim frá vinnu, búinn að þvo mér,
hafa fataskipti og borða, að ég
settist inn í stofu. Táta lá á teppis-
bleðli ekki langt frá mér eins og
hún var vön, ég verð þess var að
hún horfir á mig söðugt, venjulega
var þetta fyrirboði þess að hún
þurfti að skreppa út í garð eða
þvíumlíkt, en nú stendur hún upp
og sest fyrir framan mig og legg-
ur vinstri fót á hendina sem bund-
ið var um og horfði í augu mér.
Skynjaði ég þá að hún vildi skoða
sárið, ég tók af umbúðirnar og
hagræddi hendinni svo að hún
ætti hægt með að skoða sárið. Hún
athugaði það nokkur augnablik,
síðan án þess að hika fór hún að
sleikja sárið, hún hreinsaði það
vandlega og síðan í kring um það,
labbaði svo frá og lagðist á tepp-
ið - hún var búin, en ég setti
hreinar umbúðir um hendina.
Næsta kvöld var ég betri í hand-
leggnum, en um leið og ég settist
kom Táta til mín og sýndi mér
með fætinum, þessum vinstri
(hún var örfhent) hvað hún vildi.
Nú hafði ekkert grafið og farið að
gróa, hún bleytti vel sárið með
munnvatni sínu en sleikti ekki.
Næsta kvöld var sárið farið að
gróa svo mikið að ég þurfti að-
eins smá plástur um það og að
nokkrum dögum liðnum gat ég
tekið plásturinn burt, en þá var
Táta hætt að skipta sér af því.
Eftir þetta var Táta hjá okkur þar
til hún dó, tæp 12 ár og ef ég var
með meiðsli á höndum sem höfð-
ust illa við þá læknaði hún þetta á
sama hátt. Ekki þarf að taka fram
að þetta var eina skiptið sem hún
beit mig. Oft síðan hef ég velt fyr-
ir mér gamla orðtakinu „hunds-
tungan græðir" og þá hinu, ef að
þessi dýr reiðast og bíta, hvort
ekki sé hugsanlegt að munnvatn
þeirra breytist óæskilega, svo sár
hafist illa við, en verði svo græð-
andi þegar dýrið ætlar að lækna?
Á jólum 1978.
Ásgeir GuSmundsson,
Kópavogsbrant 16.
Um sjúkdómsein-
kenni dýra
Ef þtí ert hrœddur um að dýrið
þitt sé eitthvað lasið, þá hafðu
gcetur á, hvort eftirfarandi ein-
kenni séu til staðar:
1. Óeðlileg hegðun, dýrið er orð-
ið skapvont eða þá, að það er
orðið sljótt og latt.
2. Óeðlilegir vessar úr nösum,
augum eða annars staðar úr
líkama þess.
3. Dýrið haltrar. Það á erfitt með
að rísa á fætur. Hefur það
bólgu einhvers staðar á útlim-
um eða kropp?
4. Dýrið hefur misst matarlyst,
hefur óeðlilegar hægðir. Það
leggur af - léttist.
5. Hristir hausinn meira en vant
er, klórar sér eða bítur í sig
(sleikir) á einhverjum vissum
stað.
6. Dýrið verður ljótt og úfið f
háralagi (fuglar í fiðri).
7. Fær mikinn tannstein, hefur
sár einhvers staðar á kroppn-
um. Lausl. þýtt. - G.H.
13-