Dýraverndarinn - 01.05.1979, Blaðsíða 17

Kisulíf
Eftir Steinunni Eyjólfsdóttur
Frh. úr síðasta blaði.
Það var kvöld nokkurt þegar ég
lá undir sænginni og Kitti var sofn-
aður, að ég heyrði að þau Jón og
Anna voru farin að tala um al-
mennilegar íbúðir.
Jón sagði að fyrst þau ættu kost
á almennilegri íbúð yrði kötturinn
að hverfa.
— Fólk segir, sagði Jón - og
fólki finnst -og fólk -
— Fólkið getur étið folald, sagði
Anna.
— Tekurðu köttinn fram yfir
barnið þitt? sagði Jón. — Hugsaðu
um muninn fyrir hann að komast
í almennilega íbúð.
Eg heyrði ekki meira því þau
lækkuðu róminn. Aumingja Kitti
litli að eiga að fara í almennilega
íbúð þar sem kettir hurfu. Gæti
hann ekki horfið sjálfur fyrir ein-
hver mistök? Útlitið var í sann-
leika ískyggilegt. Mér datt helst í
hug að þau Jón og Anna hefðu
komist í rottueitur og það hefði
farið svona í höfuðið á þeim.
Ég ákvað að liggja hjá Kitta
htla um nóttina svo honum væri
ohætt. Ég hafði andvara á mér og
hlustaði milli svefns og vöku á
braukið í búálfinum. Hann raul-
aði og tautaði. Það lá sjaldan vel á
honum í seinni tíð. Undir morg-
uninn þegar tunglið var orðið
hleikt og búálfurinn þagnaður,
festi ég loks svefn. En ég vaknaði
brátt aftur við undarleg ónot í
skrokknum. Meðan ég dvaldi hjá
'uönnum og þurfti lítt fyrir tilver-
Unni að hafa, vissi ég ekki að þess
dýraverndarinn
konar ónot eru aðvörun um yfir-
vofandi hættu.
En svo var barið harkalega að
dyrum og Anna tók mig úr rúm-
inu frá Kitta litla og bar mig
fram. Ég fann að það féllu dropar
á feldinn minn.
— Diss-iss, kallaði Kitti. — Diss-
iss. Diss-iss.
Stærðar raumur sem ég hafði
aldrei séð áður stóð á þröskuldin-
um. Ég fann dauðaþefinn leggja af
honum áður en hurðin opnaðist.
Þá varð ég hræddust á ævi
minni.
Ég hafði ekki rænu á að hreyfa
mig þegar Anna rétti mig frá sér
í þessar ferlegu greipar. Ég held
að eitthvað hafi farið í tvennt inn-
an í mér.
— Svona ræfillinn, sagði mað-
urinn og þefurinn af honum ætl-
aði hreint að gera út af við mig.
Hann opnaði spretthýsi þar sem
lítið og forljótt hundkvikindi sat
og slefaði. Ég lét sem ég væri ekk-
ert nema einfeldnin, en þegar
raumurinn hafði aðeins aðra hend-
ina lausa brá ég við og læsti tönn-
unum í hann. Ég slapp, en það var
með naumindum.
Raumurinn og hundurinn þeytt-
ust á eftir mér yfir götur og girð-
ingar. Fólkið hljóðaði og spretthýs-
in ýlfruðu og skullu saman með
braki og brestum. Þegar við kom-
um á hornið þar sem Gulur átti
heima, rann hjá ferlíki mikið, hlað-
ið mjölpokum. Ég stökk upp á líf
og dauða. Um leið og ég sökkti
klónum í pokana heyrði ég ýlfur
og vein. Hundurinn hafði reynt að
stökkva á eftir mér, en féll aftur
yfir sig undir næsta spretthýsi.
Hann mun ekki elta ketti framar.
Því miður slapp raumurinn lif-
andi. Ég sá hann stumra yfir hund-
skrokknum og fjarlægjast meir og
meir. Svo beygði ferlíkið fyrir
annað horn og allt sem ég þekkti
var horfið mér fyrir fullt og allt.
Ég kúrði lengi í pokunum með-
an ferlíkið veltist um ókunnar göt-
ur og hræðsla var að mestu horfin
mér er það loks stöðvaðist. Ég lit-
aðist um og sá að lítil byggð var
umhverfis. Næst var stórt hús sem
ég vissi seinna að var heimili
margra hrossa. Nú kom ökumað-
urinn út og ég lyppaði mig ofan af
pallinum hinum megin.
Ég áræddi ekki inn til hross-
anna. Slíkir drjólar eru ekki á-
rennilegir. Ég rölti um nágrennið
og þefaði mig áfram. Þorsti og
sultur sóttu á mig, en nú var von-
laust að fá matarbita, fyrr en þá í
Ijósaskiptunum að mýsnar færu á
kreik. Loks-fann ég kofa einn með
brotnum glugga. Ég skreiddist inn
og bældi mig á gamalli úlpu á
gólfinu. Eigandi hennar hékk stein-
dauður í spotta niður úr loftinu,
hvernig sem hann hefur nú komist
þangað. Það yrði ekki erfiðislaust
þó ég reyndi að éta það skásta af
honum, hugsaði ég meðan svefn-
inn seig að mér.
Nú fóru erfiðir tímar í hönd.
Ennþá var frost á hverri nóttu og
17