Dýraverndarinn - 01.05.1979, Blaðsíða 20

inn þar inni í ónýtum skáp. Ég
húkti skammt frá og fylgdist með
þeim. Gamli maðurinn hagaði sér
eins og besti veiðiköttur. Hann sat
kyrr og beið átekta. Ég sá að hann
tók einhvern hlut úr barmi sínum
og talaði í hann í lágum hljóðum.
Ófétið hljóp fram og aftur á eftir
kettlingsanga og það glamraði í
klippunum þegar hann hrasaði. Ég
fann hárin rtsa á hryggnum á mér
og skottinu þegar leikurinn barst
framhjá fylgsni mínu. Þar náði
hann kettlingnum. Gamli maður-
inn smokraði sér út úr skápnum
og réðst á hann aftan frá. Þeir ultu
til og frá og urðu skítugir og blóð-
ugir.
Allt í einu heyrðist dynur og
tveir svartklæddir menn komu
hlaupandi. Ég hafði svo sem séð
þá áður og vissi að þeim var til
ýmislegs trúandi. En að þessu sinni
sýndust þeir ekki hafa illt í hyggju.
Annar þreif Ófétið en hinn hjálp-
aði gamla manninum á fætur.
Hann var reikull í spori og rifinn
og tættur.
Svo leiddu svartklæddu menn-
irnir Ófétið burtu. Ég vona að þeir
hafi étið það í smábitum.
Ég má segja ég hafi verið vel
metinn villiköttur þegar hér er
komið sögu. Afkomendur mínir
sýndu mér að sjálfsögðu virðingu
og þeir voru margir. Ég hélt mig
nú að mestu við veiðarnar en átti
sjaldan kettlinga. Ég fór langa leið-
angra, niður í fjöru og út í óbyggð-
ir. En að vetrinum dvaldi ég alltaf
á gamla staðnum.
Eitt sinn fór ég óvenju langa
fjöruferð. Mér fannst ótækt að
halda heim fastandi. Svo ég veiddi
fugl og var að rífa hann í mig í
ákafa þegar ég fann að einhver
horfði á mig. Ég leit upp. Rétt hjá
sat stór, slánalegur köttur og horfði
á mig. Hann var að minnsta kosti
þrílitur. Það ruglaði mig í höfðinu
að horfa á hann.
— Varaðu þig, sagði ég — Þetta
er maturinn minn.
— Sussu, sagði kötturinn. — Ég
mundi ekki éta þetta þó mér væri
borgaður rjómi fyrir það. Því
máttu trúa.
Ég góndi á hann. Sá var merki-
legur. Og lyktin af honum undar-
leg.
— Hver ert þú? spurði ég tor-
tryggin.
— Ég er skipsköttur, ansaði sá
skræpótti. - Þarna er skipið mitt. -
Já reyndar erum við margir ef ég
tel mennina með. Ég hef farið vxða
og séð margt, skal ég segja þér.
Hunda sem eru eins og menn og
menn sem eru eins og hundar.
— Hefur einhver barið þig í
höfuðið? sagði ég. Mér var kunn-
ugt að þessháttar dýr urðu oft
undarleg.
— Já já. Sérðu ekki hvernig
eyrun á mér eru útleikin? Margir
okkar hafa verið barðir. Á ég að
syngja fyrir þig?
Ég var nú búin að éta fuglinn.
Ég var södd og leið svo vel. Eg
lygndi aftur augunum svo ég rugl-
aðist ekki af að horfa á skipskött-
inn. Svo fór hann að syngja. Því-
lík óhljóð.
— Hættu, sagði ég. - Ég mundi
missa heyrnina ef ég ætti kettlinga
sem góluðu svona.
— Þú skiptir um skoðun, sagði
hann. - Komdu, nú skal ég sýna
þér umhverfið.
Og marga daga vorum við félag-
ar, skipskötturinn og ég. Að lokum
héldum við til heimabyggðar minn-
ar í mýrinni. Og nú fannst mér
sérlega skemmtilegt að heyra hann
syngja.
En dag nokkurn er við vorum að
eltast við stóra rottu á haugunum,
kom silfurgljáandi spretthýsi að-
vífandi. Maður sem einnig var
gljáandi hingað og þangað snarað-
ist út og þreif köttinn skræpótta
og söngglaða.
— Þarna ertu loksins. Og lætur
heila skipshöfn leita að þér.
Vinur minn gat að vonum eng-
um vörnum við komið. Maðurinn
tróð honum undir jakkann sinn.
Það síðasta sem ég sá af honum var
gult skottið sem veifaði til og frá.
Ojá, kattlífið er hverfult. Rottan
var horfin og mér leist best að fara
heim í bílhræið og leggja mig.
Næst þegar ég eignaðist kettl-
inga var dimmt af nóttu. En þegar
lýsti brá mér í brún. Hópurinn var
svo skræpóttur að ég gat varla
greint hvað var hver. En hérna lágu
þeir, hreinir og saddir og hrutu af
vellíðan. Ég gat ekki stillt mig um
að mala dálítið. Þetta voru dáindis
efnileg börn.
Já, efnilegir voru þeir víst, en
ég átti eftir að fá mig fullsadda á
uppeldi þeirra. Þeir höfðu erft há-
værðina frá föður sínum og hvern-
ig sem ég hvæsti á þá og snopp-
ungaði þá, emjuðu þeir svo að
undir tók í nágrenninu. Ég bjóst
við því dag hvern að þeim yrði
stolið eða hundar finndu þá. Þegar
ég fór að veiða, hraðaði ég mér
alltaf eins og ég framast gat. Og
vafalaust hefur það verið hávaðinn
sem kostaði þá næstum alla lífið.
Það var seint um haustið og ég
hafði skotist á veiðar. Kalt var og
jörðin frosin, svo mýs og rottur
húktu í holum sínum og lítið var
að hafa. Loks náði ég aflóga fugli
sem hafði orðið eftir af félögum
sínum. En strax og ég hafði bitið
hann á barkann og þurfti ekki að
einbeita mér lengur, fann ég til
ónota um allan skrokkinn.
20
DÝRAVERNDARINN