Dýraverndarinn - 01.12.1965, Blaðsíða 5

Fé á leið til réttar.
Hrossabóndinn er að koma með folöldin sín í
sláturhúsið. Þau eru mörg — milli fimmtíu og
hundrað. — Ungur piltur horfir yfir réttarvegginn.
Þetta er fallegur hópur, og þarna er brúnstjörn-
óttur foli með hvíta leista á öllum fótum. Sá er nú
fallegur! Og reisturl En hann er órór og kvíðinn og
hneggjar svo saknaðarlega, og stundum horfir hann
svo fjarrænt, eins og liann sjái eða jafnvel dreymi
um eitthvað langt í fjarska. Kannski er það fagur-
grænn fjalladalur — og í þessum fagra dal er máski
sorgmædd móðir að leita að brúnstjörnóttum fola,
sem liún er búin að týna? Hver veit um það? En svo
grípur hann enn meiri órói en áður, og hann lineggj-
ar enn sárar. Nú ætlar hann að henda sér yfir rétt-
arvegginn, en veggurinn er alltof hár. Nei, ,,það
vinnur enginn sitt dauðastríð." Ungi maðurinn fær-
ir sig nær og byrjar að gæla við folann, og Jrá er
eins og munaðarleysinginn gleymi um stund hörm-
um sínum, og hann gengur nær drengnum og liorfir
í augu hans, og drengurinn hefur aldrei séð svona
himinblá og silfurtær augu. Þau eru svo blá og svo
tær, að drengurinn sér sína eigin rnynd í þeim. Og
drengurinn sér meira, eitthvað sem hann hefur aldrei
vitað að væri til. Hann gæti ekki lýst því, þó hann
vildi. Eitthvað svo hreint, saklaust, leitandi og fullt
samúðar og vináttu. Og sem hann liorfir án afláts
í þessi augu, finnur hann, að hann getur ekki misst
þessi augu nema hann týni um leið einhverju af
sjálfum sér. Þau eru hluti af honum sjálfum.
Áður en hann veit af, hefur hann leitað uppi
hrossabóndann og spyr, hvort hann vilji selja brún-
stjörnóttan folann, sem á að slátra.
„Veiztu, hvað ég fæ fyrir hann hérna í sláturhús-
inu, drengur minn“?
„Nei.“
„Tvö og átta til þrjú þúsund krónur, drengur
minn.“
„Ég held ég geti kannske borgað þér þrjú þúsund
fyrir hann, viltu bíða svona í einn eða tvo klukku-
tíma með að skjóta hann?“
„Ég sel hann ekki á það til lífs! Þrjú og fimm til
lífs, minnst það.“
„En á ekki að slátra honum?“
„J-o-oú, en gripir eru alltaf seldir dýrar til lífs en
til afsláttar, drengur minn, það er nú það.“
„Gætir þú lánað mér afganginn?“
„Ég er engin lánastofnun, drengur minn.“
„Ég gæti kannski útvegað þrjú og tvö.“
„Þrjú og fimm! Ekkert múður, drengur minn.“
Ungi pilturinn gekk sorgbitinn burtu, og hann
hugsaði um tvö himinblá og djúp augu, og honum
fannst, að það væru augun í honum sjálfum.
Ef sá brúnstjörnótti yrði nú skotinn? Mundi liann
þá ekki líka missa sín augu? Yrði hann þá ekki
blindur? Var hrossabóndinn blindur? Hann hafði
ekki athugað það. Jú, hann hlaut að vera blindur.
Það gat ekki verið, að nokkurt folald hefði gefið
lionum sin augu.
DÝRAVERNDARINN
71