Dýraverndarinn - 01.12.1965, Blaðsíða 23

skóginum. En Árni var samt allur heitur. Hann
skreið að læknum og stakk höfðinu ofan í vatnið.
Ó, hvað það svaiaði, — það var næstum of kalt,
næstum eins og hann hefði stungið höfðinu niður
í snjóskafl.
Hann stóð á fætur og horfði í þá átt, sem hann
átti von á föður sínunr, þá átt, sem vindurinn stóð
úr. Og svo hrópaði hann enn á ný:
„Pabbi, pabbi, — pabbi minn, pabbi!"
Ekkert svar, aðeins snarkið í eldhafinu, sem færð-
ist fjær og fjær. Nú bar eidinn við himin í suðri.
Það var konrið að sólsetri. í norðri dökknaði foftið
nreir og nreir, en suðurloftið var eldrautt.
Kringum kofagrunninn gat að líta brúna og
svarta trjástofna. Þeir nrinntu á svartar, höfuðstórar
kynjaverur, senr réttu út frá sér klóalangar hendur.
Það fór hrollur um drenginn. Hann fleygði sér á
grúfu á jörðina og þrýsti sér niður á miili þúfna.
Svo grét hann sig í svefn.
Óli gekk og gekk iangt inn í skóginn, unz hann
fann feril skógarbjarnanna. Svo hélt hann áfranr,
rakti förin klukkutíma cftir klukkutíma. Leið lrans
lá lengi vel upp á nróti, unz við tóku nrýrar og
heiðalönd. Svo hallaði undan fæti. Hann nálgaðist
skóginn á ný. Birnirnir höfðu lagt lykkju á leið
sína. Bara þeir, — jú, nú stefndi slóðin í áttina
þangað, senr kofinn var, — og Árni litli einn heima.
Og Óli hraðaði sér, hfjójr við fót. Hann skalf, þegar
hann hugsaði til þess, að birnirnir kynnu að halda
ofan í dalinn og lreim að kofanum. Kannski komu
þeir Árna iitia að óvörunr?
Skyndilega nam Oli staðar. Á móti honum konr
hópur af hjörtum á þanspretti. Hann þreif byssuna
og setti hana í skotstellingar, ekki tii að skjóta á
hirtina, ireldur birnina. Auðvitað voru hirtirnir að
flýja þá. Hann horfði á lrópinn þeytast fram hjá.
Augun tindruðu af skelfingu. Jú, birnirnir hlutu
að vera á hælunum á þeinr.. . Ha? Hann vissi ekki,
lrvað hann átti að halda. . .
Ef til vill höfðu lrirtirnir aðeins fengið veður af
björnunum á leið þeirra niður í dalinn. En það
var nú sama. Og Óli þreif sprettinn. Hann stefndi
beinustu leið heim til Árna fitla,
Þá nrætti hann allt í einu björnunum, en þeir
DÝRAVERNDARINN
89