Dýraverndarinn - 01.12.1965, Blaðsíða 6

Nú vissi liann, að enginn gat verið full sjáandi,
nema önnur vera hefði gefið honum sín augu.
Sá, sem önnur vera hefur líka gefið sín augu,
finnur alltaf leiðir, og ungi maðurinn fann velvilj-
aðan mann, sem lánaði honum fimm hundruð krón-
ur, og nú liljóp hann af'tur til sláturhússins, það
hafði ekki liðið langur tími, klukkutími, eða
kannske tveir. Hann þaut að hestaréttinni. En hvað
var þetta?! Sá brúnstjörnótti var horfinn! Eða var
hann kannski þarna ennþá? Hulumóða færðist yfir
augu drengsins. Var hann að verða blindur? Höfðu
þeir skotið Brúnstjarna? Höfðu tvær verur svo
grimmúðlega verið sviptar ljósi heimsins? Nei! I’að
getur ekki verið. Það má ekki vera!
„Nú, þú ert þá kominn aftur, drengur minn.“
Hann þekkti röddina.
„Já, ég er kominn með peningana, en ég sé ekki
folann. Er hann ekki þarna einhvers staðar, kannski
bak við hin folöldin úti við vegginn?“
„Nei, hann lét svo illa, jreir voru nærri búnir að
missa hann út. Þeir tóku hann með Jreim fyrstu.“
„Tóku hann með þeim fyrstu“, mælti drengurinn
svo lágt og óskýrt, að varla heyrðist.
„Já, sveltur sitjandi kráka, en fljúgandi fær,
mundu það drengur minn.“ sagði hrossabóndinn
um leið og hann þreif í eyrun á glófextum fola og
dró hann inn til skotmannsins.
í síðustu orðum lians mátti ]jó greina örlítinn
óánægjuvott, eins og fyrir fimm hundruð krónur.
Ungi maðurinn leit upp. Þokuslæðan var horfin
frá augum hans. En nú sá hann með öðrum hætti en
fyrr. Fegurðin var horfin.
Hrossabóndinn var nú aftur kominn inn í rétt-
ina og staðnæmdist skammt frá unga manninum,
og ungi maðurinn horfði í augu hrossabóndans. En
hann sá þar ekki sína eigin mynd og ekki hina tæru
bláu dýpt friðar og samúðar, og honum heyrðist
dularfull rödd utan úr geimnum kalla til sín og
segja með áherzluþunga: „Blanda jni ekki geði þínu
Jressum augum, Jjá munt Jiú halda Junum eigin, ann-
ars missir Jm Jiín að eilífu."
Og ungi maðurinn yfirgaf í annað sinn vígvöll
dauðans, — og enn daprari en fyrr. En hann hafði nú
einnig í fyrsta skipti staðið í fordyri allífsins. Og nú
strengdi hann Jæss heit að vinna eftir megi gegn
illsku Jjeirra, sem reka erindi dauðans á jörðinni.
Ragnar Halldórsson,
Kirkjubrú, Álftanesi.
Olíuplááan
oé Alþiníi íslendin^a
Þegar Jjetta tölublað af Dýraverndaranum kemur
út, mun ríkisstjórnin hafa lagt fyrir Aljringi frum-
varp um, að það heimili henni að staðfesta aðild
íslands að Lundúnasamþykktinni frá 1962 um bann
gegn olíumengun sjávar, en sú samjrykkt felur í sér,
að óleyfilegt er hvers konar skipum J^eirra þjóða,
sem gerzt hafa aðilar að henni, að losa olíu eða olíu-
mengaðan sjó úr geymum skipanna á öllu Jrví svæði,
sem er nær yztu annesjum en 100 sjómílur eða 160
kílómetra.
Enginn vafi leikur á Jrví, að Jretta frumvarp verð-
ur samjrykkt.
En hér er samt ennjrá maðkur í mysunni. íslenzka
ríkið hefur gert samning við Ráðstjórnarríkin um
feikna mikil olíukaup, sem eru frá hendi stjórnar-
valdanna rússnesku háð því skilyrði, að olían sé öll
flutt hingað í rússneskum skipum. Ráðstjórnarríkin
hafa ekki ennþá gerzt aðili að Lundúnasamþykkt-
inni gegn olíumengun sjávar, en af Jrví leiðir, að þau
hafa ekki skuldbundið sín skip lil að hlíta ákvæð-
um hennar.
Þess vegna ber nú til Jaess brýna nauðsyn, að Joví
sé komið inn í samninga íslands og Ráðstjórnar-
ríkjanna um olíukaup og olíuflutninga, að skip
þeirra virði Lundúnasamþykktina frá 1962, að Jrví
er til tekur þess svæðis, sem áður er getið. Má ætla,
að ekki verði fyrirstaða á, að stjórnarvöld Ráðstjórn-
arríkjanna fallist á Jretta skilyrði af íslands hálfu.
Myndarleg gjöf.
Inga Guðmundsdóttir hárgreiðslukona las upp
dýrasögu í ríkisútvarpið, og voru henni greiddar
fyrir efni og flutning 500 krónur. Hún kom síðan til
gjaldkera S.D.Í. og færði honum Jressar 500 krónur,
sem gjöf til Sambandsins.
Henni ber heiður og Jxikk.
72
DÝRAVERNDARINN