Dýraverndarinn - 01.02.1975, Síða 18

Spori
Ég ætla að segja þér söguna af
honum Spora. Það var hundur, sem
ég eignaðist, þegar ég var lítill
drengur. —
Spori var svartur á litinn með
hvítan díl framan á bringunni og
hvíta hosu á annari framlöppinni.
Saga hans hefst með því, að
mamma mín vekur mig einn morg-
un með þessum orðum: „Þú skalt
flýta þér á fætur, því að nú er
nokkuð að sjá frammi í skála." —
Ég var strax glaðvaknaður og spyr:
„Er það Branda?" - Mamma segir:
„Það eru fæddir þrír litlir hvolpar".
— Ég eins og örskot í fötin. -
„Þú verður að fara hægt, því að
annars getur Brana orðið hrædd um
hvolpana sína og haldið, að þú ætlir
að taka þá frá henni," segir móðir
mín. - Ég skildi það vel og flýtti
mér niður í Skála. Þar lá Brana á
pokum úti í horni og þrír litlir
hvolpar sváfu við spena mömmu
sinnar, er veitti þeim alla þá um-
hyggju og ástúð, sem hún átti tiL —
Þegar Brana sá mig koma, fylltist
allur svipur hennar óumræðilegum
fögnuði og sælu, augu hennar flutu
í tárum og allt svipmót hennar
speglaði tilbeiðslu og lotningu,
ákall um, að ég ekki tæki börnin
hennar frá sér, eða gerði þeim ekk-
ert illt. Ég fór hægt og reyndi að
láta hana skilja að ég færi með
friði og væri vinur sem langaði til
að skoða börnin hennar.
Tveir voru gráflekkóttir og einn
svartur, það var Spori. Nú var
Brana orðin alveg róleg. Svo þegar
18
ég ætlaði að rétta út hendina til að
klappa þeim. Þá teigði hún sig
til mín og sleikti á mér hendina,
var það vináttu merki hennar, um
að hún treysti mér, væri óhætt að
koma nær og skoða börnin sín.
Þeir voru allir svo undursamlega
fallegir, silkimjúkir og gljáandi.
Allir voru þeir með lokuð augun,
langfallegastur var Spori, hann var
svo sléttur, með hvíta bringu og
hvíta framlöpp. Ég ákvað að biðja
foreldra mína að gefa mér hann
fyrir smalahund, því nú átti ég að
sitja hjá kvíaánum næsta sumar,
og auðvitað yrði ég þá að hafa
smalahund.
Spori stækkaði fljótt, og brátt,
til í allskonar ærsl, mest þótti hon-
um gaman að elta okkur krakkana
og þá að glefsa í hælana á okkur
einnig var hann æstur í að bera í
munninum allt sem hann gat ráðið
við, svo sem vetlinga, sokka og
því um líkt. Ætluðum við að taka
af honum, það sem hann var þá
með, spyrnti hann við fótum og
urraði eða tók sprettinn og hljóp
með það langt út á tún. Oft var
líka gaman að henda steinum eða
einhverju því umlíka og láta Spora
hlaupa og sækja það, voru það
miklar gleðistundir hjá honum, er
hann sentist á mikilli ferð og kom
með það venjulega til baka, og er
hann hafði lagt það við fætur okk-
ar, var hann talsvert montin og
ánægður með sig, og beið svo
spenntur eftir næsta spretti. Þannig
leið fyrsta ár Spora við leik og
ærsli. En nú var komið að því, að
ég skyldi gegna smalastöðunni, því
nú var komið að fráfærum. Það
var þannig að lömbin voru tekin
frá mæðrum sínum og farið með
þau langt frammá heiði, urðu þau
þar að bjarga sér sjálf yfir sumarið.
Oft voru það langir þrautadagar
við söknuð, hættur og einmanaleik,
voru slík lömb kölluð graslömb.
Mæðurum þeirra, ánum, var haldið
heima og mjólkaðar kvölds og
morgna. Þær voru kallaðar kvíaær.
Nú var það þetta surnar sem ég átti
að vera smali og passa kvíaærnar.
Nú var það Spori sem átti að
vera smalahundur minn, til hjálpar
í hjásetunni. Fyrst í stað var það
dálítið erfitt, því hann var svo
hræddur við kindurnar og þvældist
þá fyrir fótunum á mér. Stundum
var hann aftur á móti það montinn
að hann hljóp í hópinn, en ef ærn-
ar sneru sér við og horfðu á hann,
varð hann strax hræddur og kom
með lafandi skottið og ýlfrandi til
baka, líkt því sem hann hafði orð-
ið fyrir stór slysi. Þó kom það fyrir
að hægt var að fá hann til að segja
eitt og eitt voff einkum ef hann
stóð fast hjá mér.
Þannig leið sumarið við leik og
nám. Spori var sífellt að læra meira
og meira, að góðum siðum og hátt-
um sem smalahundur, ég gat orðið
sent hann fyrir kind og kind, ef
þær ætluðu útúr hópnum þegar
rekið var. Það var oft gaman að
sjá til hans, einkum ef honum sjálf-
um fannst mikið til um það sem
DÝRAVERNDARINN
t