Dýraverndarinn - 01.02.1975, Blaðsíða 19

hann hafði afrekað, svipurinn var
þá svo spekingslegur eða þá kátín-
an það mikil að hann réði ekki við
sig.
Einn var þó stór galli hjá honum,
sem erfitt var að venja hann af,
enda varð það honum einu sinni
tilefni til mikillar reynslu, er næst-
um kostaði hann lífið.
Hann var svo æstur í að elta alla
fugla. Ef hann sá einhversstaðar
fugl, eða jafnvel fuglahóp á flugi,
þá var hann óðara kominn á sprett-
inn og hljóp þá allt hvað af tók, og
gætti ekki hófs og kom jafnvel fyr-
ir að hann tvístraði ölium kinda-
hópnum sem við áttum að passa.
Var slíkt mjög bagalegt og kom
sér illa. Oftsinnis var ég búin að
hrista hann fyrir þetta, en það kom
fyrir ekk i,, það var sem hann
gleymdi því og þessi árátta eða
löngun varð hlýðninni yfirsterkari.
í gremju minni út af þessu hug-
leiddi ég það stundum hvaða refsi-
aðgerðir gætu komið að gagni,
helst kom mér til hugar að flengja
hann duglega, en þegar til átti að
taka tímdi ég ekki að leggja hend-
ur á hann, hugsaði mér heldur að
kaffaera hann í ánni, svo vel að
hann hlyti að muna það.
En svo skeði það einn dag, að
hann sá hvar Rjúpnahópur var á
ferð, og flaug vestur yfir ána, sem
rann rétt hjá, þar sem við vorum.
Þetta þoldi Spori ekki. Hann
sentist af stað eftir Rjúpunum, og
a óðagotinu sem greip hann, þá
veitir hann því ekki athygli að
ain verður fyrir honum, heldur
sendist hann útí hana, rétt þar sem
hún dregst saman í streng, rétt
fyrir ofan straumþungan foss.
Skipti það engum togum, að þungi
straumsins færir hann strax ofan
fossinn og í hyldýpið fyrir neðan,
þar sem hringiðan sauð og vall. í
dvraverndarinn
fyrstu fannst mér honum þetta
mátulegt þegar ég sá hann kútvelt-
ast í straumnum, hann fengi þá
þokkalega kollsteypu og kaffær-
ingu. Hljóp ég því til að sjá hvern-
ig honum reiddi af. En hvað sá ég!
Mér til mikillar skelfingar varð
mér ljóst að hringiðan hélt honum
niðri og færði hann sífellt aftur og
aftur á kaf í djúpið, ég sá í einni
svipann að hér var um líf og
dauða að tefla, og í stað vorkunar-
lausrar siðahirtingar, þá fylltist
hjarta mitt af þungum trega og
hluttekningu er ég sá vin minn
og leikfélaga, heyja með allri orku
sinni vonlitla baráttu við ofureflið,
höfuðskepnuna.
Þar sem þessi ójafni leikur átti
sér stað, var umhverfið þannig að
áin féll á milli þröngra kletta í
stríðan foss en fyrir neðan dimm-
blár hylur er byltist um í freiðandi
hringiðu, en niður við vatnsborðið
voru klappir sem vatniðlaugaði
öðru hverju.
Á þessar klappir komst ég í
einhverju ofboði og sá hvar litli
Spori gat ekki bjargað sér út úr
iðukastinu sem færði hann jafnan
í kaf aftur. Honum skaut upp rétt
sem snöggvast, en svo langt í
burtu að ég náði ekki til hans og
síðan svalg hann í sig aftur. Yfir
komin af skelfingu, sorg og trega
teigði ég mig útyfir yðuröndina ef
ske kynni að mér heppnaðist að
ná til hans, en í því augnabliki
skaut honum upp rétt við klöppina
sem ég stóð á og gat ég rétt gripið
til hans, um leið og hann var að
hverfa aftur í djúpið, dró ég hann
þá til mín, en þá var svo af honum
dregið að hann gat ekkert hjálpað
sér sjálfur og varð ég að bera
hann upp í brekkuna fyrir ofan.
Lá hann þar hreyfingarlaus og vall
froða og vatn út úr honum, hélt ég
að hann væri að deyja. Mér var
þungt fyrir brjósti og barðist við
grátinn, bæði af sorg og samvisku-
biti. Eg hafði hugsað í fyrstu að
honum væri þetta mátulegt, eins
hafði ég oft skammað hann og
látið hann kenna á valdi mínu og
refsingu, þegar hann tvístraði fénu.
Ég bað Guð að lofa honum að
lifa og minntist alls sem við höfð-
um átt saman og sáriðraðist alls sem
ég hafði gert á móti honum. Ég
faðmaði hann, strauk hann og veitti
honum alla þá blíðu sem ég átti
til.
Sólin skein hlýtt þarna í brekk-
unni og jörðin angaði heit. Brátt
þornaði öll bleita af Spora og
andardrátturinn varð jafnari og
við yl sólargeislanna fór hann að
smá hressast.
Ég sat hjá honum lengi dags og
hélt utan um hann. Það fyrsta sem
hann gerði er hann fór að hreifa
sig, var það að hann sleikti á mér
hendina, líkt sem hann vildi þakka
mér fyrir lífgjöfina.
Við dvöldum þarna í brekkunni
og nutum þeirrar vissu í návist
hvors annars, að hafa yfirstigið
reynslu sem gat varað okkur lífið.
En Guð hafði nú snúið því aftur
báðum til góðs.
Sumarið leið og hjásetu minni
var að verða lokið, Spori var að
mestu hættur að elta fugla. Hann
gerðist hlýðinn og vitur smala-
19