Ný dagsbrún - 01.01.1906, Síða 38

M DÁCjSBRtJN’
í 18'
Kjallakur, eftir jarlinum móðurföá'ur sínum1. Af þcssu
Kjallaksnafni, sem g'ckk f ætfinni, eru þcir frærfdur nefnd-
i'r Kjalleklingkr, en ættmenn hins ,sjáifkj«rna- hófgoða* eru
nefndir Þórsnesingar. 4
Öll Eyrbj/ggja-saga og margar aðrar sögur bera þcss
Ijósan vott hver verið henr manna'munur Þórsne’singa og
Kjalleklinga, Það var' eirt:s og s'íðTerðislegur hreinleiki og
óhreinleiki sorfjeraði þessa meiin nákvœmfe’ga f sundur
þegar f illskæruf slóst með þerm, bæðf fyr cg sfðar. Víga-
Styrr, sem vár hið cina hrakmenni í hópi Kjalleklinga,
mægðist við Þórsnesinga óg skarst úr leik með frændum
áfnum, en vóg áður sinn manni-nn fir hvorurn ffokki, tií
þess að þykjast vera mcð báðum, cins og vcrstú hræsnar-
arnir gjöra nó ádög'um. ffægifótsættin var mægð’ Kjall-
eklingum með tvennum hjönabö’ndum og virtisC þvf svo'
scm sjálfsögð að fylla þa.i'm ffok'k, en Þórólfur bægifótur
var einhver hinn vehsti maðlir, og Ar'nkell «onur hans ein-
hver hinn berti maður, scm fslenzkar sögur fara af, og
þegar liðið skiftist sótti líkur lfkan heirn, Þórólfur mcð
Þórsncsingum1, ert Arnkeil mcð Kjalleklihgúm. Þórólfur
var einhver hinn ómannlcgasti faðir, som hugsast getur.
Mcð honum gat Snorrí goöi, sem lánglffastur og alrœmd-
astur varð þeirra Þörsncs-feðgá, á'etið á svikráðum við Arn-
kctil, fyrir eigin ágirndár og' metorðá sakir. Iíefði dauð-
inn ekki vcrið Éórsnesgoðanúm þar þjónustusamur, þá
hefði hans ofmefnaður minni byr fengiðhjá samtíðarmönn-
unurn, og engin þörf ef þeim, se'm'muna- enn sjbra Pál, að' j
Skafa át úr skuggsjáilrti þatin drátt. Vjelráður var Snorri
ágjarn og mctorðagjarn, clt minna hafði hann sjálfan sig f
harðbráki ert tftt vár f þá dagá. Það vorii saiiVverkamenn
hans og sendisveínar, se’rn jáfnan fengu skellinti, ef citt-
hvað'mistókst. Svo iilráöitr var hann, að þegar hann við'
átförina í Bæ sagðí: „sjfel' ckki kö’tturíniv má'slná",- þát