Ný dagsbrún - 01.01.1906, Qupperneq 40

.V v ÖAGSBRtflí
Í2ð
í því ao bc'nda monmim á þcnna BrciðTnv.ka spegií,-
b'éfir sjera Jóni farist álVeg eins og Bíleam forðum daga,
og á alveg sömu þákkir skilið, hvort áem menn vilja held-
ur telja þær miklar cða litlar.
*
* *
tá er nú að íhuga það, sem fyrir augu hof. ber t
þéssum álfrckaspegli hans. Éins og við mátti búast fer
hðnum cins og drengnum í dæmisöguúni.scm ckki vissi um
bérgmálið f skógirtum. Drcngurinn hjelt það væri annar
Sinn líki að lirðpast á við sig, ag þvf skammyrtari scm
htjómurinn varð f hlustum hans f cnda hverrar lotu, þvf
fúkyrtari varð hánn í næstu scrtningu. Hugskotsaugun
villa sjqj-a Jón eins og éyrun villfu drenginn. Maun horf-
íf í saur og sjer tóman saur. Hann starif aðcins á óhrcina
biettinn og sýnist svö alfur spegillinn ve'ra saurinda-spcg-
ill og þessvegna sjest honum yfir allt sem hrcint og hálcitt
fná finna í þjóðlffinu, hváð þá f fari eirtstakra manna, scrrf
sem nefncíir c'ru.
Éyrst sc'gir höf. frá þvf, hvcrnig islenzkar nútíð'
títbókinert'Mir líti út í spegli sfnum, bæði ljóðagjörð og
blaðagjörð, og það sem þar bcr fyrir augu ségir hann að
sjc ,,f mcsta máta óhreint ögandstyggilegt'h Hváð ann-
að f þessum óhrefna blctti ! I lann finnur nú líka til þess,
að einhvcr kunni að taka illa f þctta, en hirðirinn þeekir |
sína sauði, og flýtir sjcr þvf sem mcst hann má, að vitna í
Jesúm Krist sjer til afbötunar, og meira veit hann að þarf *
Ckki við sumá.
ííeirnspékifegar orsakir finnur nú hof. samt fyrir þvf,
að bókmenntirnar sje svona óhreinar. Vonzkan f mann-
lcgu eðli segir hann að hljóti að brjótast út: ,.heimurinn
liggur f hinu illa“. Ekki er nú von að vel fari. Manrti
dettur í hug vfsan hans Jónasar um Kolbeinsey :