Ný dagsbrún - 01.01.1906, Síða 47

ÉRÉIfií'ÍKZRÍ SÍ'EGÍI-LÍNN
12/
þdlsktinriar; og' hciáur sá dg hdgidómsbla.-r, scm cnsku'
kjöðirnar Varp;i níi öðrum ‘þjóðum fremur yfi’r allt það,scm
getur taíið sig kyrkjulega starfsemi; — þcttá C’r allt cnn f
dag jafnmötstrfðaridi sonnum kristinadmi, e'ins' og það var
f upphafi vegá sinifa meða! Gyðingánná. bessi skyn-
helgisblæja er e'igi áð sfður hirin ákjósaritegasti hjúpur
fyrir fjárpíðgslund mannanria. bað er svo auðvcit að
dylja morðhnífinn eð'a eiturskamtirin eða svefnmcðalið
úndii' káþtí munksins;' svo fagurt til áfspurnár að fara tif
heiðinna manna þeim til sáluhjálpar, þegar þörf þykir að*
kyrinast lö’ndum þeirra'; svo' kristilcgt á vörunn'm, að verá
mcð til eflingar’,hinti gðða málefni', þegár kostur cr á þvf,
fyrir höfðatölunnár sakir, að láta citthváð að sjer kveða í
þjóðfjclagsmálunum, meðhöndlun cmbættá, mútufjár og
ánnara hag'smuna, o. s. frv.; að öll slík kyrkjudómsefling
virðist ævinlcga gróðávœnlegfi heídur e'n knstindómsefling,
s’cm öllu þe’ssu e'r svo andstæð se’m mc'st má verða.
Hver sá, sem nokk’urt orð lætur’ sj’er af vöruin ganga
hvað heildina snertir f svoría þjóðlffi, ve'rður að vera blfð-
fnálgur e'ins og saklaus guðs erigill. Allt verður að verá
Sætt eins’ og sykur, glóandi eiris og gúll, annars rfs upp
,grcmja í þjóðárhjartánu1, eins og sjera jón kemst að orði.
Jafnvel þótt alme’nnirigur eigi t. á. m. að draga þá mcin-
ingu út úr’ræðum og ritum andstæðra flokka, að annars-
vegar sje eingöng’u hvftfáigaðir englár eri hirisvegar ekkert
riema sótsvártir pdkar, þá á framsctning’in að vera svo
hefluð scm hræsnisbfæju þjóðlífsins er sámbóðið. Þcssi
fjárplœgriislegi og’ kyrkjudómsle’gi, eri skyrihelgisfulli og
ókristile’gi yfirdrcpskapur er alltíður í enskri blaðámerinsku.
Hjá fæstum fslenzk’um bláðamönnum hefir svo mikið bor-
ið á þessum’ orðfæris-sætleika, að sjcr’a Jóri geti fcllt sig’
við rithátt þriirra. Þ’eim hættir við að kalla svart ,svart‘
óg beiskt ,beiskt‘, þe’gar að þeirra áliti bcr svo undir.