Ný dagsbrún - 01.01.1906, Qupperneq 81

FllŒÐIMA NNSLEO TE ÚFlíŒÐI.
-----o-----
Fyrir nútfðarprest cr frœðimannsleg fhugun á trúar-
brögðum hin brýnasta nauðsyn. Eigi ekki framknúnings-
magn kyrkjunnar að vera annað en fenginn fallhraði ú
umliðnum öldum, þarf presturinn auðvitað ekki annað en
festa sjer f minni hinar embœttislcgu lærdömakeðjur, sem
hans kyrkju tilheyra. Ætli kyrkjan sjer aftur ú mdtí að
vinna Sjer íihangendur og ná f sig andlegum krafti, verða
prestar hennar að vcra færir um að svala rannsóknarfýsn
þeirra gáfumanna, sem þeir cru samtíða. Allar stjettir
manna bera trúarþorsta f brjósti. Allir menn þarfnast
fyrir lffshugsjón, scm þcir finni að þcir eigi að láta allt sítt
framferði stefna að, og hún á ekki cinungis að veita þeim
svíilun á þcirra œstustu tilfinningastundum, heldur einnig
að veita siðferðishvötum þeirra kraft og samrœmi. Hug-
sjónin þarf að vera hugarhrærandi guðdómleiki í sálunni.
í hjerlendu þjóðlífi er trúarbragða-arfurinn svo fjölbreytt-
ur, að allir gaumgæfnir menn eru til þcss neyddir að
vclja um það sjálfir, á hvað þeir festi trúnað. Þeir geta
ekki sætt sig við allar sfnar erfðu hugsjónir, kenningar og
aðferðir. Þeir vcrða að vinsa úr. Slfka úrvinsun eru al-
staðar einhvcrjir að gjöra. Þeir velja þú trúarbragðafram-
sctninguna, scm þeim virðist í sjer fcla yfirgripsmesta og
ófúagjarnasta kjarnann. Lífsstefnu sfna allt til grafarinn-
ar eiga menn sýo undir þessari sundurgreiðslu ogúrvinsun,
og er þó sú úrvinsun oft og tfðum óskipulega og sjer-
gæðingslcga gj >rð. Þess vegna þarfnast mamnfjelagið
fyrir þá trúarbragðauppfrœðendur, sem sjáifir hafi fcngið
sem mcsta dómgreindarþroskun í þessum cfnum, mcð
frœðimannslegrijóbláþráðóttri íhtigun á hiuum sögulega