Heimir : söngmálablað - 01.09.1938, Blaðsíða 26

70 HEIMIR
E Ð L I 0 G T Æ Iv N I G A M L A í T A L S Iv A
13 E L C A N T Ó S Ö N G S I N S.
EFTIR VRÚF. HJALMAR ARLBERG.
Framliald.
Sé fyrsta boðorðinu l'ylgt, verður burðarmagn tónsins
mikið, og sé öðru boðorðinu fylgt, verður hljómblærinn
jafn, og því þriðja,, verður tónninn mikill að fyllingu.
Fyrsta boðorðið: Söngtón á að mynda eins aftarlega
og unnt er, táknar ekkert annað en það, að söngtón eigi
að mynda eftir sama lögmáli og Ijósgeislinn lýtur, sem
verður að sama skapi sterkur sem fjarlægðin milli ljós-
gjafans og ljósbrjótsins er mikill; eftir þessu lögmáli eru
bifreiðaljóskastarar gerðir, en þeir samsvara að vissu
loyti hálölurum. Ef það væri Iiinsvegar rélt að söngtón
ætti að mynda framarlega, þá liefðu heldur raddpipurnar
enga þýðingu í þessu sambandi, því þær auka fjarlægðina
milli hljóðgjafans og hljóðopsins. Það sem skiftir máli
er ekki það, að sönglónninn sé hljómmeslur nálægt söng-
manninum, heldur hitt, að hann herist sem lengst, hreiði
sig út eins og hlævængur, svo hann verði því fyllri og
liljómmeiri, sem hann hefir borist lengra um salinn.
Hver sá maður, scm staðið hefir hjá söngsnillingi og heyrt
hann syngja, mun liafa furðað sig á því, hve hljómlítil
röddin virlist honum ])á, og þó vissi hann, að þessi sama
rödd var sterk og hljömmikil, þegar hún heyrðist úti í
salnum, og fyllli út í stóra söngsali, svo áheyrandanum
fannst tónarnir umlykja sig. Fyrsta hlulverk söngkenn-
arans er ]>ví, að kenna nemendanum að mynda söngtón,
sem hefir slíkt burðarmagn.
Tosi segir i fyrsta kafla hókarinnar „opinioni dc ’can-
tori antichi e moderni“ (17215), að söngkennarinn verði
vandlega að gæta jiess, að raddblærinn verði samfelldur
(ekki aðeins innan lakmarka sömu sönglegundar (Regisl-
er), heldur á ölln raddsviðinu); með því er átt við, að
söngtönarnir cigi eklci aðeins að vcra eins að fyllingu og