Heimir : söngmálablað - 01.09.1938, Blaðsíða 30

II E I M I H
74
leg þensla raddholsins, sem allt veltur á, annars hepnasl
•ilraunin ekki.
Ég kem nú að þriðja boðorðinu: „eantare senza fialo,“
þ. e. að syngja án lofts. Það er eins með öndunarloftið
og peningana. Það skiftir ekki ináli, hve mikið það
er, heldur live lengi ]>að endist. Ef maður fyllir lungun of
miklu lofti, þá reynisl það örðugt að losna við það i snöggu
hragði. Gömlu mennirnir sögðu, að söngmaðurinn ælli
að lialda niðri í sér andanum, eins og sundmaðurinn, sem
syndir í kafi. Auðveldast er að ná þessu með |>vi að imynda
sér, meðan maður syngur, að maður eigi að anda að sér,
cn ekki frá sér. Poul Bruns liefir Iinitiilega kallað þetta
„öfugan andardrált". Þindin og öll öndunarfærin verða ]iá
eins og þegar maður dregur djúpt andann, og um leið
opnast öll rúm, sem skapa endurhljóm, allir hljómbotnar
opnast. Listin er ekki sú, að draga andann sem dýpsl,
heldur að anda sem tiðast, en þó þannig, að aðrir verði
ekki varir við það, eða með öðrum orðum, að draga and-
ann svo livorki heyrist eða sjáist. ()f mikið öndunarlofl
þrýstir að utan svo hálsinn og raddopið dregst saman.
Ondunarloft, sem ekki verður notað, skaðar söngtóninn.
Þess vegna andá ítalir ekki frá sér á eftir hverri laghend-
ingu, lieldur anda þeir ofl frá sér á undan þeim. Til þess
að æfa sig i þessari öndunaraðferð, æfa ítalir sig í því að
syngja slaccato. Orðið þýðir ekki „stunginn“, eins og flest-
ir skilja það, heldur „aðskilinn“. Allt veltur þá á stuttu
þögnunum milli tónanna. Þar seni staecatosöngur kemur
oft fyrir i skrautsöng (Koleralur), ]iá er ekki fjarri sanni
að segja, að skrautsöngurinn sé afbragðs öndunarskóli.
NiCurl.
EsKerft Stefánsson söni;vari
siing islenzk liig i Gamla Bíó i
byrjun júnimánaðar, og Nanna
Egilsdóttir söng í sama húsi uni
svipað leyti, en þar sem rit-
stjóra hlaðsins var ekki gefinn
kostur á að hlýða á þau, hirl-
ast hér ekki tinunæli uin siing
Jieirra. En heyrt höfum vér, að
góður rómur hafi verið gerður
að söng frúarinnar.