Heimir : söngmálablað - 01.09.1938, Blaðsíða 27

H E I M I R
71
hljómhlæ, heldur eigi þeir einnig að hljóma eins, svo
maður finni ekki að liáir tónar liggja ofarlega og djúpir
lónar neðarlega. Með öðrum orðum: Söngtónarnir eiga
að hljóma eins og þeir væru allir jafn háir. Franskir söng-
skólar lcggja mikla áherzlu á þetta atriði, að fá röddina
jafna (,,egalisieren“).
Sérhver rétl myndaður söngtónn krefst þess, að radd-
holið taki á sig ákveðna lögun. Hafi 1. d. tónninn a’ verið
rélt myndaður, þá getur maður sungið alla dýpri tóna,
án þess að raddholið breyti um lögun, en engan tón, sem
cr hærri, ef tónninn á að vera „réttur“. Þelta er þýðingar-
mikið atriði, til að fá röddina jafna og geta sungið fast-
bundið samstæða tónaröð, að syngja þannig alla tóna
eins og hæsta tóninn, eða eins og einhvern iákveðinn tón,
sem máli skiftir. (Þar sém „liæðin liefir verið setl“). —
Þetta cr nefnt „hið ytra legató“.
En til þess að geta lært „hiö innra legaló“, sem er mjög
áríðandi i belcantósöng, verðum við auk þess að kunna að
jafna sérhlóðana (Vokala). En ivvcrnig er farið að því?
Það er alkunnugt, að luiir tónar úr hljóðfærum eru
bjartir og djúpir tónar dimniir. Ekkert bljóðfæri er til,
scm hægt er að laða úr sama tóninn, svo hann hljómi
ýmist bjarlur eða dinnnur; Það væri þá helzt fiðlan við
það að sami tónninn er snertur á annan streng á henni,
eða i hljómsveit við það að cilt hljóðfæri tekur við af öðru
sama tóninn. En ef okkur annars heyrist sami tónninn úr
tdjóðfæri hljóma skyndilega hjartari en áður, þá er ]vað
Aegna hljómbrigða, t. d. við það að lagið fer úr moll í
dúr. Söngröddin ein er þess megnug að bregða sífeltl ljósi
og skugga yfir tónariá að vild söngínannsins, því söngtón-
arnir eru bundnir hljóði, aðallega sérhljóði (vokal), sem
söngmaðurinn getur gefið bjartan eða dimman liljomblæ,
og um leið látið „tóninn“ Ijóma i „nýrri birtu“. Sönglónn-
inn felur tvent i sér; Iiann er fyrst og fremsl bljóð, sem
myndast við það að loftið streymir frá lungunum og kem-
ur raddböndunum til að titra með regluhundnum sveifl-