Búnaðarrit - 01.01.1918, Síða 25

BÚNAÐARRIT
17
hvorn fótinn fram fyrir annan við sláttinn er óhagkvæmt
fyrir þá sök, að þegar vinstri fótur er framar, þá spyrnir
hann móti hreyfingu orfsins, er Ijárinn tekur skárann —
vinstri hlið starfar gegn hægri hlið, og er það óeðlilegt.
Þegar hins vegar vinstri fótur er aftar, raknar eðlilega
úr þeim snúningi, er kemur á líkamann þegar orfið er
reitt.
Augun stýra slættinum. Þess vegna ber sláttumanni
að horfa þar á sem Ijárinn á að koma niður, svo að
hann njóti jafnan lengdar sinnar. Þar sem gras er bæði
hátt og þétt, verður að vísu að renna oddinum undir
grasið, og sópast það þá i múga.. En þar sem léttslægt
er, ætti ljárinn allur að taka niður undir eins, og getur
þá grasið legið eftir í ijáfarinu, ef vel bítur, og er það
léttara en að ljárinn sópi því með sér. Þetta á auðvitað
ekki við þar sem hafa verður múgaslátt vegna rakst-
ursins.
Það getur munað miklu við sláttinn hvernig menn
ganga á skákina, hvort menn slá skáraslátt eða „hringa
og ræpuslátt", sem Baldvin Einarsson vítti í Ármanni
á Alþingi endur fyrir löngu; eins það hvort slegið er
úr og í, eða gengið fyrir í hvert sinn. Auðsætt er að
þyngra verður að slá úr og i, þar sem loðið er, en hins
vegar eyðist tími í það að ganga fyrir. Hjá hvoru-
tveggju má komast. Eg hefl heyrt um nokkra, góða
sláttumenn, er höfðu þann sið að byrja í miðjum teig
og slá altaf í hring. Með þeim hætti er altaf slegið úr
og þarf aldrei að ganga fyrir. En gallinn er sá, að ijá-
farið verður þá ekki jafnbreitt, það verður mjórra til
odds en hnakka, og gætir þess auðvitað mest meðan
hringurinn er lítill. Bezta aðferðin mundi vera sú, að
afmarka sér ferhyrndan hólma, siá fyrsta skárann að
hólmanum í fjögur horn, en siðan altaf úr. Með því
vinst það, að ljáförin geta orðið jöfn og sláttumaðurinn
þarf aldrei að ganga fyrir. En auk þess mundi þessi
aðferðin bezt vekja kapp, ef rétt væri með farið. Hver
2