Dvöl - 18.11.1934, Blaðsíða 6

G
D V
Ö L
18. nóv. 1934
kubbur út úr arninum, féll með
braki og brestum fram af járn-
grindunum og valt inn eftir tepp-
inu.
Gamla konan æpti upp og stökk
óttaslegin á fætur, en vinur lienn-
ar fiýtti sér að sparka í skíðið, svo
að það hentist til baka inn í ar-
ininn.
Sterk sviðalykt gaus upp í her-
berginu, en teppið var óskemmt
eftir. Gamli maðurinn settist and-
spænis vinkonu sinni, leit brosandi
á hana : um :;leið;'og hann^benti á
logandi jskíðið: „Þetta varð orsök-
in til þess, að eg kvæntist ekki“.
Hún leit undrandi á hann eins
og konur einar geta gert, og spurði
forvitnislega: „Hvernig atvikaðist
þaðu ?
„Það er saga að segja frá þvíu,
svaraði hann, „og hún er satt að
segja langt frá því að vera hugð-
næm.
Kunningjar mínir hafa oft látið
í ljós undrun sína yflr þeim kala,
sem kom á milli mín og bezta
vinar míns, sem Julien hét, og að
því er virtist að ástæðulausu. Þeim
var óskiljanlegt, hvernig á því
gat staðið, að við, gamlir og góðir
vinir, tókurn allt í einu upp á því
að umgangast hver annan eins og
við hefðum aldrei þekkst. En nú
ætla ég að trúa yður fyrú, hvernig
á því stóð.
Við höfðum búið saman um langt
skeið og vorum svo samrýmdir,
að okkur kom ekki til hugar, að
vinátta okkar gæti nokkurntíma
kólnað, á hverju sem gengi. Kvöld
eitt kom vinur minn heim og sagði
mér þau tíðíndi, að hann væri trú-
lofaður, og mundi fljótlega ganga
í hjónaband. Þetta kom yfir mig
eins og þruma úr heiðskýru lofti
og mér fannst hann beinlínis hafa
svikið mig í tryggðum.
Þegar vinur manns kvongast, er
úti um vináttuna, úti um vinátt-
nna fyrir fullt og allt. Hinjafbrýð-
issama, flöktandi, ástríðufulla ást
konunnar, þolir ekki hina rólegu,
haldgóðu vináttu, sem oft er á milli
karlmanna.
Hvernig svo sem ástinni er far-
ið, sem tengir mann og konu, þá
eru sálir þeirra alltaf framandi
hvort fyrir öðru. Þau eiga í sí-
felldum ófriði, enda eru þau af
tveim ólíkum kynjum. Ávalt verð-
ur annað sigurvegarinn, hitt hinn
sigraði, annað herrann, hitt þjónn-
inn, aldrei standa þau jafnfætis.
Þau takast í hendur, titrandi af
funa og þrá, en þekkja ekki þá
andlegu, rótgrónu vináttu, sem er
örugg, jafnvel í brimgarðinum.
Vitringarnir vissu, hvað þeir gerðu,
þegar þeir ; höfnuðu hjúskap og
bundust vináttuböndum, sem að-
eins getur átt sér stað milli karl-
manna.
í stuttu rnáli: Julien vinur minn
kvæntist. Konan hans var ljóm
andi falleg, alveg töfrandi, Ijós-
hærð og brosmild, fínbyggð og
mjúkvaxin og virtist tilbiðja mann
sinn.
í fyrstu heimsótti eg þau sjaid-