Dvöl - 18.11.1934, Blaðsíða 11
'*■ nóv. 1934
D V Ö L
11
Þegar ég var fylgdarmaður
Eftir Mcirk Twain
Frairlh,
Eg hafði ekkert svar við þessu.
— Því senduð þér ekki heldur
skilaboð um að fyrri vagninn
*kyldi koma þangað sem þér vor-
uð? —
\ Já, en það var einmitt þaó
sem ég gerði. Nú man ég það svo
greinilega. Jú, jú------víst gerði
ég einmitt það. ®g man líka eftir
kví einmitt nú, að þegar ég . ... —
— En hver ósköpin eru þetta
rnaður. Því kom hann þá ekki?
Á símstöðina? Það var ein-
rnitt það sem hann gerði. -—
— Rétt er nú það. En hvernig
stóð á að þér genguð til matsölu-
kþssins? —
Ja—á, hvernig var ný þetta.
Hvað var það sem kom fyrir- Jú,
np man ég það. Þegar ég var bú-
'Un að skrifa skeytið til Hollands
eg ,
— Jæja, hamingjunni sé lof,
Uokkru hafið þér þá komið í verk.
Ef þér hefðuð gleymt að síma veit
ég ekki hvað .... en hver skoll-
inn gengur nú að yður, hví skimið
þér svona hjákátlega? Horfið fram-
í mig maður. Það er þó ekki
ósent enn vænti ég -------?
— Eg hefi ekki sagt að ég hafi
sent það. —
Nei, þess þurfti sannarlega
ekki heldur. Og ég sem lagði svo
afarríkt á um þetta ólukku sím-
skeyti. En því í allra drísildjöfla
nafni senduð þér ekki símskeytið?
— Já, en drottinn minn, þér
athugið hvað ég hafði margt í höfð-
inu — og ofan á allt annað voru
þeir svo óhæfilega strangir og stór-
brotnir þarna á símstöðinni. Þeg-
ar ég var búinn að afhenda sím-
skeytið vildu þeir vægðarlaust. fá
að vita-------.
— Jæja, sama um það látið nu
þetta eiga sig. Skýringar og afsak-
anir geta hvort sem er ekki lag-
fært það sem orðið er. Hamingjan
má vita hvað vinir okkar í Hollandi
halda um okkur. —
Þér viljið sleppa því. Þér
haldið auðvitað að ég hafi fengið
starfsfólkinu á gistihúsinu sím-
skeytið, og að yfirsjónin .... —
Já, segið mér, hvers vegna
gerðuð þér nú ekki einmitt það?
Það hefði þó verið eina skjmsam-
lega aðferðin. —
Það veit ég líka mjög vel. En
svo liggur í því, að þegar ég aetl-
aði í bankann hvort sem var, til
að taka út peninga, þá áleit ég
Bankann peninga! Nú
jæja, það var rétt af yður. Ekki
hafið þér þá gleymt öllu, það meg-
ið þér eiga. Ég vil ekki heldur vera
strangari en þér eigið skilið. En
á hinn bóginn hljótið þér að viður-
kenna, að þér haf ið gert okkur all-