Dvöl - 18.11.1934, Blaðsíða 16

10
D v
Ö L
18. nóv. 1934
hvert verk sinn ákveðna tíma og
engan hrærigraut. Pess vegna
strunsaði ég fram hjá bankanum,
breytti stefnu og sótti nú í áttina
að sækja þessa tvo samferðamenn,
sem vantaði. Ég sá vagn róla í
hægðum sínum á hlið við mig og
tókst mér eftir nokkrar fortölur
að fá hann í mína þjónustu. Eng-
inn tími sparaðist mér við það,
en mér var þetta hægara, og ég
var farinn að þarfnast hægðar-
innar upp á síðkastið. Par stóð nú
sem hæst þjóðhátíð, sem byrjuð
var fyrir viku og haldin var í
minningu stjórnarskrár og sex
hundruð ára stjórnarfrelsis. Bær-
inn var allur prýddur fánum og
hverskyns skarti og viðhöfn.
Bæði hestur og ekill höfðu ver-
ið staurfullir í þrjá sólarhringa
samfleytt, og hvorki séð sæng eða
hús allan þann tíma. Otlit þeirra
og tilfinningar mínar átti vel sam-
an: dreymandi og doðalegt. En á-
fangastað náðurn við þó þegar
fram liðu stundir. Ég fór inn í
húsið, hringdi og bað vinnukon-
una að kalla út samferðamenn
mína. Hún svaraði einhverju, sem
ég skildi ekki. Því næst fór ég
þangað sem vaginn var og hugð-
ist að bíða átekta. Hugsanlegt er,
að orð stúlkunnar hafi átt að
merkja það, að þessir menn ættu
þar ekki heima og að mér væri
sæmra að freista hamingjunnar á
öðrum hæðum hússins. Hugsan-
legt, segi ég, — því að eins og áður
er tekið fram, skildi ég hana ekki.
Ég fór nú að telja til, að líklega
yrði ég að bíða f jórðung stundar,
samkvæmt alþekktri reglu: 1)
‘Fimm mínútur til að fara í utan-
hafnarfötin og komast út að vagn-
inum. 2) Fimm mínútur handa
öðrum manninum, sem gleymdi
vettlingnum inni. 3) Fimm mínút-
ur handa hinum manninum, sem
gleymdi frönsku sagnbeygingunni
á borðinu. Þessar 15 mínútur gat
ég vitanlega notað mér í hag, til
þess að hvíla mig ofurlítið.
Þegar liðin voru nokkur vær og
yndisleg augnablik, fann jeg allt
í einu, að maður lagði höndina á
öxl mér. Ég brást hart við og sá
nú að friðarspillir þessi var einn
af lögregluþjónunum. Við nánari
athugun sá ég, að múgur og marg-
menni hafði safnast að vagninum.
Bar fólk þetta þann alþekkta og
einkennilega glaðværðarsvip, sem
alltaf kemur fram, þegar einhver
hefir fallið í forina. Hesturinn var
sofandi og sömuleiðis ekillinn, en
hugulsamir götudrengir höfðu
gætt okkur alla þrjá ríkulegum
skerf af skrautmunum þeim, sem
fyrir fundust á strætinu. I stuttu
máli sagt vorum við allir í mjög
ótilhlýðilegu ásigkomulagi. Lög-
regluþjónninn segir:
— Afsakið, við getum sannar-
lega ekki unað því, að *þér sofið
hér á götunni allan daginn.
Þessari móðgun svaraði ég af
miklum metnaði:
Framh.